Олабўжи романдан катта хикоя

кенглик билан хотима қилмоққа ўтди: 
– Илоҳо, парвардигоро, ушбу муборак Тиловати Қуръон савобини 
жамики пайғамбарлар, авлиёлар руҳларига, жамики аҳли мўминга ва 
шу ерда ётган ғарибу ғураболарнинг руҳи покларига фисабиллоҳ 
бахшида қилдик. 
Ниҳоят Ултоннинг онаси шаънига айтди: 
– Муҳтарам оналарининг арвоҳлари шод бўлсин. Ултонбойнинг 
қалбида нимаики ният-орзулари бўлса, Аллоҳ таоло ижобат қилган 
бўлсин... 
– Омин. 
Фотиҳа ўқилди. 
Зикриёхон домла ўрнидан қўзғолар экан, бошқалар ҳам туришди. 
– Тақсир, бир узрли сўровимиз бор, – деб қолди шу пайт Абдуқаюм. 
Домла яна ерга тикилиб: 
– Сўранг, – деди. 
– Мана шу гулдастани... 
– Қўйинг-қўйинг, – деди домла. Ва мийиғида билинар-билинмас 
жилмайди. – Қабрга гул қўйиш Исо Алайҳиссаломнинг умматларига 
хос. Аммо биз ҳам қўйганмиз. 
Гулдастани Баҳорга бераётган Абдуқаюм: 
– Сиз қўйсангиз? – деди. 
– Ҳа, Қолимда. Бир ўрис руҳонийси... дўстимиз қазо қилганида 
қўйганмиз. Василка деган чечак бўлади, гунафшага ўхшайди. 
– Вой, қандай яхши, – шивирлади Баҳор ва туйқус ҳайратланиб 
Ултонга қаради. – Қанақа Қолим? 
– Кейин айтаман, – деди Ултон. 
– Вот, это да-а, – деди Дунё. – Домлаям зеклардан экан-да? 
– Худди шундай. 
– Бечора. 

---

271 
– Баҳор... 
Баҳор ҳар нав атиргуллардан жамланган дастани Абдуқаюм 
кўрсатган жойга – қабрнинг ёнбошига қўйди-да, кўзи ғилқ ёшга тўлиб, 
тисланди. 
Ултон ҳам нимадир қилмоқчи бўлди. Нима? Билолмади ва: 
– Раҳмат, домла, ҳаммангизга раҳмат, – деди. 
61 
Булар айвонга етишганда, қария зинадан чиққан эди. У қўл