Олабўжи романдан катта хикоя

экан. 
Абдуқаюм ғамгин тортиб қолган эди. 
– Шу, шу, – деб чайналди. – Укасининг пойлашини эшитувдим... 
Лекин, жуда шаддод қиз-а! 
Ултон тоғларга қараб ўйланди. 
– Ҳа, мағрур... – Кейин кўнгли бир хил бўлиб кетди: Бош врачгаям 
бемалол дўқ қилади. 
Ҳаққи бордек. 
Катталар 
эркалатган... 
эркалатиб 
юборишган. 
Ҳарқалай, 
Тўқлибой акага суянса керак... 
Ҳа-ҳа, унинг айтганини қилади: шунинг учун ҳам бу ерга келган... 
У кишининг ўқувчиси-да. – Шунда ўзининг ҳам Тўқлибой акага 
ўқувчи эканини эслади-ю, у кишининг тўй учун қилаётган саъйи 
ҳаракатларида табиий бир мантиқ кўргандай бўлди. – Демак, мен ҳам, 
пироварди, у кишининг одами-да? 
Лекин уч йилдан кейин... 
Шошма-шошма: ахир, редакцияга борганда ҳам, энг яқин одами 
сен бўлар эдинг-ку! 
Сенга насиҳат қилар эди: “Партияга ўтиб қўй... Барибир районга 
борасан...” 
– Ултонжон, тағин бир гапни эшитмабсиз дейман? – деб қолди 
Абдуқаюм. – Синфдошингиз айтувди, райондаям Кенжа бобо элга ош 
бераётган эмиш. 
– Оббо, мунча тантана? 
– Ў, ёлғиз қиз учун нималар қилмайди ота? Мана, ўзингиздан қиёс: 
сиз ҳам ёлғиз ўғилсиз... 
... Тирсактепадан бурилиб ўтган, мовий “Жигули” бақанинг 
овозидақа сигнал берди. 
Ултон мошина биқинида ҳилпираб келаётган пуштиранг тасмани 
кўрибоқ: “Шулар!” деб ўйлади. Абдуқаюм ҳам бўйнини чўзиб тикилди-

---

259 
ю: 
– Келишяпти, – дея костюмининг этагини пастга тортиб қўйди. 
58 
“Жигули” йўлни тўсиб турган олатаёққа етиб майдонга бурилди, 
“Победа” ёнида тўхтади. Ичкаридан очилиб-сочилиб-тошиб чиқа