Олабўжи романдан катта хикоя

бораман. 

---

257 
– Сиздан қарздорман, ака. 
– Ултонжон, хижолат қиляпсиз... 
– Раҳмат. 
Ярим соат ўтар-ўтмас Ултон билан Абдуқаюм биқинига 
“Карантинний пост” деб ёзилган вагон соясида туришар, тақир 
майдончада алмисоқдан қолган “Победа” ялтиллар, қуёш эса ўз йўлида 
– чуқур дара поёнида эди. 
Ана ўша дарадан чиқиб келадиган асфальт йўл булар олдидан ўтиб 
тўғри “Оқсув” совхози марказига боради, ундан уёғи – вилоят 
пойтахтига кетади. 
“Победа” юриб келган тошлоқ йўл эса, шлагбаум қошида анави 
ўша трактга қўшилади. 
Теварак-атроф – жуда ифлос: унда-бунда пачоқ бочкалар думалаб 
ётибди, ҳар-ҳар ерга мой тўкилган – ҳалқоблар: қурмағур камалак 
рангида товланади: ёрилган баллон, салафан қоғоз ҳам сероб. 
Яна тағин: катта йўлнинг у томонида ҳам, бу томонида ҳам 
яланғоч, занглаган темирдек малла тоғлар кўтарилиб турибдики, киши 
ўзини синиқ- ғамгин ҳис этади ва тезроқ очиқроқ жойларга чиқиб 
кетгиси келади. 
... Ултон совхозга бурилаверишда тирсакдай чиқиб турган тепадан 
кўз олиб, соатига қаради. 
– Ў-ўн минут ўтди! – Сўнг Абдуқаюмга паришонҳол тикилди. – 
Қаюм ака, амбулаторияда ҳам тўй бўляпти-да? 
– Албатта! – деди новвой. – Баҳорой: “Шу ердан чиқаман!” деб 
туриб олган экан. Ота-онаси олдига... Энди, ким билади, ҳовлиларидан 
чиққиси келмаганми... Шу, менимча, уй билан сал аразлашган 
кўринади. Кечирасиз, бу – менинг тахминим. 
– Биламан, – деди Ултон. – Лекин шу гапингизда жон бор... Да, 
Баҳорнинг бу ерга келиб, яшаб қолиши қизиқ... Мен аминман, ота-онаси 
бунга қаршилик кўрсатган бўлиши керак. Укасиям опасини жуда тергар 

---

258