Олабўжи романдан катта хикоя

– Онангиз Қизил мозорда ётган экан-да? – Баҳор жаҳл қилгандек 
сўради. 
Ултон энтикиб кетди. 
– Ҳа, – деб хириллади. – Ўша ерда... 
– Мундай қиламиз... – Баҳор кимлар биландир яна гап олишди. 
Кейин: – Сиз ярим соатдан кейин карантин постга чиқиб туринг, – деди, 
– Эшитяпсизми? 
– Эшитдим... – Ултон ўзи ҳали шу гапни айтганини эслади-ю, 
фаҳмлади: Махфират Эгамқуловага чап бераяпти Баҳор. 
– Демак, ўша ерда учрашамиз... Онангизнинг қабрига гул қўямиз, 

---

255 
тўрам. 
– Ҳа-а... – Ултоннинг мадори қуриб, кўзи ғилқ ёшга тўлди. 
– Раҳмат. 
– Шундай кунда эсламасак, қачон эслаймиз! 
– Сиз ҳақсиз. Мен галварс... 
– Келишдик. 
Ултон ўзича бош ирғади. Баҳор дастакни жойига қўйди: тинг-тинг. 
Ултон эшитгични ускунага босди-да: 
– Э, худойим, – деди овоз чиңариб. – У бир мўъжиза. Мўъжиза, 
мўъжиза... 
У галдириб ўрнидан турди-ю, бирдан эгни-бошига кўз солиб, 
ўзидан ижирғаниб кетди: “Исқирт... Табиий бўламан, деб одамликдан 
ҳам чиқиб бўлгансан! – дея эшикка қараб юрди. – Ахир, ҳайвонлар ҳам 
мавсумга қараб тусини ўзгартирадилар-ку?” – тасаввурида Сетон 
Томпсоннинг “Қизил бўйин” қиссасидаги хўроз-каклик жамол кўрсатди: 
у айни баҳор палласи... 
... макиён билан учрашиш олдидан шунақаям чиройли бўлиб 
кетадики! 
Ана шу чиройи ҳам (овози, албатта) макиённи ўзига жалб этади. 
Ултон зинадан тушаётганди, эгнида қора костюм-шим, капалак-
нусха бўйинбоғ тақиб
г
сочларини силлиқ тараган бир йигит қўлида 
тугунча кўтариб, ёнбағирнинг боққа қараган томонидан ўрлаб 
келаётганини кўрди.