Олабўжи романдан катта хикоя

анавилар, турган гапки, хижолат тортишади... Дейлик, эр йигитнинг 
бошига оғир савдо тушиб, аёли йиғи-сиғи қила бошлади. Унга раҳминг 
келадими-йўқми? Келади... Балки наздингда, улар азалдан бир бутунлик 
эдилар-у, масалан, чиғаноқнинг икки палласини зўрлик билан 
ажратишгандай... йўқ, бир чаноқни шикастлашгандай туюлса керак. 
Жуда ғалати, шу билан бирга ғоят табиий тугаллик-а улар? 
Ажабо, улар ажрашиб кетадилар ҳам... 
Ғалати! 
Кейин бир-бирини эслашадими? 
Албатта. 
Ўлим ажратган бўлса-чи? 
Унда балки кўпроқ эслар...” 
Ана, марҳума онасини нечоғлик хўрсиниш билан эсга олади отаси! 
Табиийки, онаси отасининг ёдида ўша пайтдаги, яъни, ўттиз 
яшарлик вақтдаги ҳусни, ақл-фаросати ва қилиқлари билан қолган. 
Бироқ чол эслаб қолганда, Ултонга шундай туюладики, Қўйсиной опаси 
бир жойда ушланиб қолаётир! Етиб келса, чол истаган маслаҳатни 
берадигандай! 
Қизиқ! 
...Ултон қўлида эшитгични қулоғига босган ҳолда тураркан, нозли 
сас уни бирдан ҳушёр этди. 
– Эшитаман, афандим! – Баҳорнинг овози ҳақиқатан ҳам 
фавқулодда майин ва ёқимли эди. 
– Мен, – деди Ултон беҳол тортиб. Афтига – титроқ, кўзларига 
синиқлик инди. 

---

252 
– Наҳот сиз? 
– Кечиринг, – деди Ултон. Ва яна такрорлади; – Мени авф этинг. 
– Тушунаман. Мениям ташвишим... Буни камида бир марта эрга 
тегиб чиққан хотин билади. 
– Рост, – деди Ултон. – Мен ҳам бир қучоқ тажриба орттирдим! 
Жуда қизиқ... 
Баҳорнинг ёнида кимлардир бор экан, уларга бир нимани уқтирди- 
да, кейин: 
– Ҳой, тўрам, – деди яна ўша ноз билан. – Буёғи қандоқ бўлади