Олабўжи романдан катта хикоя

ҳафсаласи йўқ, деб ёзган шикоятномасида “аммо лекин... ёш хотин 
олишга ҳафсаласи бор”, дея илова қилган экан. Хат қайтиб келиб 
Бўтабой Сўпининг қўлига тушганми, ё Дунёга биров етказганми, хуллас, 
у Зокир Ўриновни чойхона олдида ушлаб, ўсал қилган экан: “Нима 
ишингиз бор-а? Яхши кўрдим – тегдим! Хўш? Ихтиёрим ўзимда, 
алкаш!” 
Зокир Ўриновнинг айтишича, Дунё ТошДУнинг филология 
бўлимини тугатган, кейин Олатоғ район комсомол қўмитасида иккинчи 
котиб бўлиб ишлаган... 
... пахтакорлар қурултойида Бўтабой Сўпи билан “искашиб 
қолиб”, сал ўтмай унга тегиб олган, у эса ёш хотинга Қоратоғ бағрида 
дача қуриб берган. 
Дунё ҳозир ўша дачада яшарди. 
... У Баҳорнинг тирсагидан олиб, лабларини қимтаганча Ултон 
томон келаркан, Баҳорни кўриб “девона” бўп қолган Ултон ҳам уларга 
пешвоз жила бошлади. 
Етди. Ва Баҳорнинг қўлини олди-да, эгилиб ўпди. 
Кейин қип-қизариб кетиб, атрофга ночор аланглаб: 
 
– Кечирасизлар, – деди. 
Ва яна Баҳорга қаради-да, кўз узолмай қолди. 
“Шуми Баҳор? Йўқ, бу – оппоқ фаришта-ку? Бу кўкдан тушган... 
Бундай зот бу... йўқ: бўлиши мумкин ҳам эмас... Бунинг ўзи, холос! 
Бита! 
Унинг туришини қара... Жодугар, жодугар бу! 
Бу – кечаги врачми? Дўхтир... Оқ халат кийган. Йўқ, атлас лозим-
кўйлак кийган... 

---

261 
Наҳот?” 
Умуман айтганда, ҳар қандай холис кимсаям бу манзарани кўрса, 
ҳайрон қолар эди: атрофда файзсиз тоғлар, ҳаво дим, қизиган асфальт 
ёқади. 
Теварак-атроф ифлос... 
Ана шу ерда... оппоқ бир пари турса! 
Шунда Баҳор... кўз қисиб юборди-ю, Ултон ердан бир даража