Олабўжи романдан катта хикоя

Ниҳоят Тўқлибой Қўчқоров қошидаги стулга ишора қилди. 
Ултон ҳайрон..., кеча ўтирган стулига чўкди-ўрнашди. 
Тўқлибой Қўчқоров кечаги кулранг костюм ва қизил бўйинбоғда, 
йигитдан кўз узмас.., нигоҳида ёнмоққа шай ёт-ёвуз ёлқин бор эди. 
“Золотое руно”дан бирини лабига қистираркан, унинг бармоқлари 
туйқус титраб кетди-ю, ажабо! Ултон ҳеч қандай қўрқув ҳиссини 
туймади. 
– Ҳим-да-а, – деди Қўчқороқ (ўзи кечирсин) итнамо ғингшиб. 
– Келдик... – деди Ултон вва ортига қараб қўйди. Баҳорнинг ... 
ҳамон ўша алфозда ўтирганини кўриб... 
...энди ташвиши ортиб кетди. – Домла, тинчликми? – сўради 
бирдан. 
Қўчқоров қалин лабларини асабий ялаб, Баҳорга кўз ташлаб олди. 
– Сендан сўраймиз! – деди ниҳоят бўғиқ товуш билан. Ва Ултон бу 
кишининг қиёфасида ўзига ғоят таниш бўлган интернат директорининг, 
ҳа-ҳа, ўғил болаларнинг қизлар билан бемаҳалда гаплашишларини 
эшитганда, қуюшқондан чиқиб кетадиган, сўконғич кишининг 
важоҳатини кўрди... 
...кўрди-ю, назди-да, гап нимада эканини тушунгандек бўлди: “Ҳа, 
бир аблаҳ етказган...” 
Бироқ барибир ўзини оғир олиб: 
– Мендан сўрасангиз, бордик. – деди. – Кўрдик мактабни... 
– Кейин? 
– Кейин... – Ултон ютиниб олиб давом этди: – Чой ичгани бизнинг 
уйга кирдик. 
– Хў-ўш? 

---

172 
– Кейин боққа тушдик. Уф... – Ултон бошини эгиб қолди-да: – 
Кейин бу кишининг уйларига бордим! – деб юборди. Ва Тўқлибой 
Қўчқоровга ҳам: “Нима ишингиз бор менинг интим ҳаётим билан?” 
дейишга чоғланиб қолганини сезди. – Кейин, домла, – дея анча паст 
тушди, – ўтириб қолдим... – Назарида, Баҳор бошини кўтарган,