Олабўжи романдан катта хикоя

кўзларини лўқ қилиб ўзига тикилиб турганлек туюлди. 
Тўқлибой Қўчқоровнинг кулгси қистадими (у кулиб турмаса 
бўлмайли!) суҳбат адоғини ўтириб эшитишга истиҳола қилдими, ёки... 
ғазабини яшириш учунми, ўрнидан илкис туриб, дераза томон кетди.
– Кейин? 
Ултон вақтдан фойдаланиб, қизга кўз отди. Наздида, унинг 
қовоқлари шишгандек эди. 
“Бу одам унга азоб бердими? Уришдими?” деган хаёл келди 
калласига ва қизни жон-жаҳди билан... ҳимоя қилишга шайланиб, 
Тўқлибой Қўчқоровнинг елкасига тикилди. 
– Кейин? – хириллади Тўқлибой Қўчқоров. 
– У ёғи шартми, домла? 
Қўчқоров шарт бурилди. 
– Нима? 
Ултон қўрққанидан эмас, йўқ, Қўчқоров – бош котиб экани, собиқ 
ўқитувчиси экани, қолаверса, ёши улуғ икиши экани учун ўрнидан 
ирғиб турди.
– Нима дединг? Шарт эмас!.. – аста сўради Қўчқоров ва қандайдир 
шишина бошлади: гўё оғзидан яна бир гап чиқса, бу хона портлаб-
ёрилиб кетади! 
Ҳа-ҳа, Ултоннинг гапи – районнинг эгаси учун мислсиз ҳақорат 
эди! 
У ҳозир хоҳласа... 
– Домла, – деди Ултон ўзининг-да нималаргадир ҳақли, озод одам 
эканини туйиб. – Нима бўлиши керак бўлса, бўлди. – Сўнг бирдан 

---

173 
бошини эгди. 
“Бўлди! – деди ичидаям. – Тамом...” 
– Аблаҳ. 
Ултон кулимсиради. 
– Нима? 
– Сволоч! – Қўчқоров қаергадир сим қоқадигандек телефон 
ускуналари турган столча ёнига келди. 
Шунда қизнинг ўкинч-андиша тўла овози эшитилди: 
– Айб ўзимдаям бор... 
Қўчқороқ Баҳорга бақрайиб қолди. Ултон ҳам унга қаради. Баҳор 
паркет полга кўз тикканча сумкасини кавлар эди.