Олабўжи романдан катта хикоя

ҳақорат қилманг, – давом этди бўғилиб. – Баҳор: “Мендаям айб бор” 
дедилар. Йўқ: айбдор – ўзим! – Сўнгра гангиб, Қўчқоровга боқди. – 
Умуман, бу айбмикан? – Қизариб кетиб бошини эгди. – Табиий ҳол. 
– Табиий ҳол? 
– Ҳа-да. 
– Бўлмаса битта йўл бор. Уям – табиий йўл. Сен учун. 
– Айтинг, домла. 
– Тўй. 
Ултон бу сўзда бошқа маъно йўқми, дегандек кўзларини 
пирпиратди ва: 
– А-а-а, тўй? – деди иршайиб. 
Қўчқоров ҳам унинг мақомида илжайди. 
– Ҳа, тўй. 
Ултон Баҳорга бурилиб қаради. Баҳор унга тикилиб турган экан, 
кўзини олди. 
– Айни муддао-да! – деди Ултон. 
Тўқлибой Қўчқоровнинг янги сирагет тутатган бармоқлари титраб 

---

175 
кетди. 
– Бери ке, – дея сигаретни чекиб бўлгандай, кулдонга босди. 
Ултон телефонлар томондан айланиб ўтиш учун жиларкан, 
Қўчқоров оралиқдан шартта ўтиб, қучоғини очди. Йигитни бағрига 
босиб: 
– Раҳмат, раҳмат, – деди. 
Ултон ҳам ҳаяжонланиб кетган эди. 
– Сизга раҳмат, – деди. – Бизни... қўшиб юбормаганингизда...
Бошкотиб қаҳ-қаҳ отиб кулиб юборди. 
– Зўр, зўр! Бўлмасам, – дея жойига қайтди. – Мен, Ултон, ҳоир 
жўнайсан... 
– А, қаерга жў... 
–Қулоқ сол! Жўнайсан... Хўш, Наби икки-уч кун хизматда бўлади. 
Ҳим, Баҳорой, қаршилик йўқми? 
Ултон тўй тараддуди бошланганига амин бўлди ва ҳаяжонланиб 
қизга кўз ташладики, уни қутласа!.. Баҳор туфлисини томоша 
қилаётгандек ўтираркан: 
– Мени... ота-онам бор, – деди. – Укам бор. 
– Жуда соз! – Қўчқоров креслога чўкди. – Буёғини ўзимиз ҳал 
қиламиз. – Сўнг Ултонга туйқус жилмайиб: – Ҳе, хумпар, – деди. – Ўзи