Олабўжи романдан катта хикоя

– Қасам ичма. 
– Лекин сезаман: Бўтабой Сўпи иплос одам. 
– Как “ифлос”? 
– А, қаердан бой бўлади у? Давлатни алдамаса? 
– Давлат... ўзи бўлса-чи? 
– Оҳ! Тилло гап! 
– Қўявер... Бу ҳаётни тузатаман, деган одамлар “душман” бўлиб 
чиқади.
– Точна! 
– Тўйга редакциядан ҳам айтиш керак... 
– Албатта. 
Ултон “редакциядан...” деганда, албатта вилоят марказида бирга 
ишлашган оғайниларини назарда тутган эди. Район марказидан 
Мундиларнинг кеклиши тайин... 
Шунда: “Тошкентдан-чи?” деди-ю, кўз олдига қотма, оққина... 
Каромат келди ва Ултон бошини эгди: “Нима қилиш керак? – деди 
ичида. Улар банкетда учрашмоқчи, Каромат телеграмма юбориши 
керак эди. – Чатоқ бўлди. Ҳамма нарса ўзгариб кетди... Энди орқага 
қайтиш йўқ!” 
Шундай эса-да, Ултон Кароматга хиёнат қилаётгандай бўлди: 
“Ахир, бу “иш”ни бирёғли қилиш керак эди-ку?” Туйқус эсига тушди: 
кеча мана шу ўқувчисига нима деганди? “Йигит кишида субут бўлиши 
керак!” 
Тағин: қушлар, ҳайвонлар оламидаги жуфтлик вав жуфтга 
садоқат бобидаям бир нималар деганди... 
Йигитча шу топда домилласи ҳақида қандай фикрда экан? 
Рост, у Баҳор тарафда... 

---

181 
... Шунинг учун Ултонни қучиб ўпди! 
Шунинг учун ҳозир тоққа бораётир. 
Бироқ, кўнглида... 
Ҳа, Ултон бу “масала”ни зудлик билан “ҳал” этиши шарт. Токи 
собиқ ўқувчисиям у ҳақда, масалан, “субутсиз экан”, “Баҳор опани 
кўрди-ю, оғди-кетди!” деб ўйламасин... 
Балки ўйламас-у... 
– Наби, мен Тошкент билан бир гаплашсам, – деди Ултон, мошина 
кўприкдан ўтаркан. – Сен мени тушунгин... Бизнинг орамиз узилиб