Олабўжи романдан катта хикоя

–ор-номус...» 
Қандай зўр гап! 
Дунёвий ақида... 
Инсонни даражасида тутиб турадиган улгу! Бусиз у... 
шунчаки – махлуқ. 
о, махлуқлар ҳам ўч олади...” 
– Хўш? 
– Шу-у... – чайналди Ултон: қаерда эдим деса экан? 
Шу он Боботоғ томонда кечган бир воқеа ёдига тушиб кетди-ю, 
бирдан енгил тортди. 
Бир кимса қароқчилардан қочиб, бир дарадан сакраб у ёққа ўтиб 
кетади. 
Қароқчилар бу бетда туриб қолишади. Улар кетгач, йигит орқага 
қайтмоқчи бўлади: уринади-ўйлайди – иложи йўқ! Сўнгра пастга тушиш 
учун йўл изласа, у... бир Етимчўққи устида экани маълум бўлади. 
Чўпон қолади. Ҳафта ўтади. Сувсизликдан ўлар ҳолга етиб, 
чўққидан пастга қараб ётганида, овулдошлари пайдо бўлади. Ва улар 
ҳам роса уриниб-ўйлашиб, йигитни тушириш иложини топишолмайди. 
Ниҳоят, йигитнинг устида ғажирлар айлана бошлайди. 
Ана шунда қариялар бир режа ўйлаб, уни амалга ошира 
бошлашади. Яъни: йигит қараб ётса...
... хотинини бир барзанги босиб зино қилмоқчи бўлаётир. 
Йигит ўзини пастга отади. 
Кейин у расм-русмга мувофиқ дафн этилади. 
131 
– Ана, Етимчўққига чиққандим, – деди Ултон бу “айб”идан азият 
чекаётгандек бўлиб. – Тушолмай қолиб кетдим. Биласиз-ку? – отасига 
боқди-ю, унинг нигоҳидаги ишончсизликни уқиб, жаҳли чиқди. Иягини 

---

550 
сийпаб кўрсатди. – Қаранг, соқол ҳам ўсиб кетди. 
Чол кунботар уфқида сўппайиб кўринаётган ёлғиз чўққига қаради. 
– Тепада чуқури кўп экан... Қуриб қолган, – бу ёғини тўқиб кетди. – 
Лекин кўклариям бор: совуқда у ер... Анча кенг жой экан, ота. Ҳар хил 
харсанглар. Бузуқ-ўйиқ жойлар... – Энди ўзиям ўша жойни кўргандек