Олабўжи романдан катта хикоя

Девона хўрсинди. 
– Тугади... Сўраманг... Сизу бизнинг азизларимиз – бари шу ерда... 
Қаранг! – Темир нимадир демоқчи эди, Хуррам қўлининг орқаси билан 
унинг оғзини тўсди. – Буларнинг кийим-бошига эътибор қилманг... 
Шула-ар – бизнинг келажагимиз, – ёсумандек шивирлади кейин. – Нима 
дедингиз, бойвачча ака? 
– Ҳар ким ўз ишини қилсин, дедим. 

---

421 
– Ҳо-озир! 
Хуррам кетганидан кейин Темир “Тошкент суви”дан пиёлани 
тўлдирди. 
– Жигар оғрийди. – Кейин ён-верига қараб ва ўтирганларни бир-
бир кўрсатиб, таништира бошлади. – Анави ғилжайган йигит ҳам 
гепатит. Чўлқувар бўлиб орттириб келган... Унинг ёнидаги қиморбоз, 
танти бола... Униси Афғонистондан эсон-омон келди, лекин кам ухлайди. 
Кечалари бақириб чиқармиш... Қолган бештаси бизнинг ғишт заводида 
ишлаяпти... Четдагиси кабобпаз. Пахан. Умиднинг жўраси... 
Ҳа, Умид арбоблардан айтмаган эди. 
– Мана бу ёқдагилар Расияга помидор обориб сотади. Узум, олма, 
анор... 
Улар орасида уч йилдан тўққиз йилгача ётиб чиққанлари ҳам бор 
экан. 
Ултон бунақа йигитларга ётсираб қарар ва, умуман, бундайлардан 
нари юрар эди. 
Хуррамнинг: “... бизнинг келажагимиз” дегани кор қилдими: “Ҳа, 
ҳа. Ахир шулар-да... 
... эртанги кун кишилари!” деб ўйлади. Сўнг бу фикрни ўзига 
сингдирмоқчи бўларкан, пайқаб қолдики, ўша ҳадикли туйғулари 
ўрнини ўзга бир қизиқ... 
“нарса” босаётир ва ўзини ғоятда хотиржам ҳис этаётир: гўёки 
булар уни кимдан-кимлардандир ҳимоя қиладигандек (қилиб 
тургандек!) эди; ҳа-ҳа, Ултон учун булар... 
... бу даргоҳга келишган: уни кутиб олиш ҳамда шўх-шодон