Олабўжи романдан катта хикоя

хурсанд эди: айниқса, Маъбуда ҳайкали Баҳорнинг эътиборини 
тортгани, қолаверса, унинг бу уйни тўлдириб ўтиргани... 
Пироварди, унинг борлиги учун! 
 
Ниҳоят, Баҳорнинг кифтидан аста қучиб энгашди, хоним нозланиб 
сал силкинди-ю, эрининг бўйнидан қучди. 
Ултон бир маҳал қаддини ростлади-да, чўчиб эшикка қаради. 
– Хўжамни чақирайми? 
– Шошманг, – Баҳор тараддудланиб қўзғалди. – Рости, 
ҳалигиларни кияйми?.. Келинлик ли-бос-лари-ни? 
Ултон елка қисди. 
– Ўзи, урф бўйича... 
– Ҳе. Урфи борми бизда... Кияман! – деди у бирдан. – Кўрсин бари! 
– Эрига кўз қисиб қўйди. – Чол-кампир хурсанд бўлади... – Кейин ясама 
жаҳл билан қўлини пахса қилди. – Ахир, мен ота-она уйидан чиқ-ма-
дим! Понятно? 
– A-a-al 
Баҳор кулди. 
– Энди тескари қараш навбати сизга. Йўқ, чиқиб туринг. Анави 
билан гаплашиб... 
Ултон мебел масаласида гап очишни истаб қолди-ю, чиқди. 
Пастга тушганди, Хўжам сўради: 

---

417 
– Таракановнинг уйига бормайсизларми? 
Ултон ҳайрон бўлди. 
– Бугун эмас шекилли? 
– Бугун, – деди Хўжам. – Набиям директор билан Дунё опани 
обораман, деятувди... 
Ултон тепага боқди: “Баҳор айтмади-я? Ўзи, тузук гаплашмадик 
ҳам”. Сўнгра... 
... Иван Ивановичнинг альбом совға қилгани, ўтмиш тарихига 
қизиқиши, нафсамбири, у ҳам қандайдир қизиқ инсон экани, Баҳорнинг 
қўлини ўпиш даражасида... ҳурмат қилиши ва шахсан ўзини ҳам таклиф 
этганини ўйлаб: “Аслида-ку ўшанинг уйига борсак, қизиқ бўларди”, деб 
ўйлади. 
Кейин эса, ўзининг баъзи эътиқодлари-аҳдларига зид иш 
тутаётгандай бўлди: ҳа-да, унинг катталар билан “нима иши” бор?