Олабўжи романдан катта хикоя

таниб қолди! Йўғаса бу солдатлардан ҳар нарсани кутса бўлади! 
Улардан нима кетади. 
– Ҳа. 
Ултон агар улардан хотинига жилла зиён етса, ақл бовар этмас 
ишларни қилиши мумкинлиги дилидан ўтгани ҳолда ўрнидан турмоқчи 
бўлди-ю, бояги офицердек сурилиб кетди. Ва худди унингдек қўлини 
ерга тираб қолди. Сўнг Баҳор шоша-пиша қўлтиғидан кўтараркан, 
тикка бўлди. Бўлди-ю... 
...атрофга аланглаб: 
– От туриптими? – деди. 

---

371 
– Ҳа – деди Баҳор. – Анави ерга чиқиб қарадим. 
– Кечирасиз, мен қанча вақт ётдим? 
– Ярим соат. 
– Ўҳ-қў! Бош... ёрилганми? 
– Шилинган, холос. Просто, зарб билан урди-да, қўлинг сингур... –
Кейин яна зўраки кулди. – Ҳой, сиз ўқ еган одамсиз-ку! Битта 
“йиқилиш” нима бўпти? Шунга шунча... 
– Кетдик! – жилибоқ қуён билан тўнғизни кўрадигандек ён-верига 
қаранди Ултон. – Тўнғизни обкетишгани яхши бўпти, қолдирса... 
ғажирлаб еб кетарди. Қуённинг болалари ёш экан-да... 
– Эсламанг. Битта қуён ўлгани билан Олатоғ камбағал бўлиб 
қолмайди.
– Шундай дейсиз-да... Илгари кўп эди. Ҳар икки-уч арчанинг 
тагидан чиқиб қочарди. Унда ёш эдим. Олапарнинг отаси тутиб оларди... 
Ултоннинг тирсагидан тутиб бораётган Баҳор бирдан қиқиллаб 
кулди.
– Чўчқанинг бити бўлар экан-а! – Бошмалдоғини кўрсатди. – 
Шундай- шундай. Оппоқ, ҳалиги... миниб ўтирган йигит чотини қоқади-
е, қоқади! У ер юткурлар бўлса кулади... Аммо лекин ўзлариям ёмон 
қўрқишди... 
Тепага чиққанда, Ултон чуқур хўрсиниб, отга, Зовбошига ва ундан 
нариларга-да ҳорғин боқаркан, беихтиёр ёлғиз арчага қараб, ғамгин 
тортди.