Олабўжи романдан катта хикоя

– У урди-ку? 
– Сиз йиқилдим, деб фараз қилинг! – Сўнг кулди-да, овози титраб 
кетди. – Худо кўрсатмасин, бир кор-ҳол бўлганда... 
Ултон идрок этди: ҳақиқатан ҳам “бир кор-ҳол” бўлганда... тўй 
азага айланарди. 
Сўнг ўзини баҳарҳол дадил-дамли тутишга аҳд қилиб, қаттиқ 
йўталди-да: 
– Ҳе, марадёрлар, – деди. – Мошинасига ўтириб кетишдими? 
– Йўқ, мошинага эргашиб кетишди, – кулимсиради Баҳор: у, 
табиий Ултоннинг кўнглини очмоқчи, чалғитмоқчи эди. 
– Уларнинг қаҳрамони Афанди эмас, Иванушка-дурачок, – 

---

370 
кулимсиради Ултон ҳам. – Улар билан гаплашдингизми? Сизга... – 
“ёмонлик қилмадими?” деган гап бўғзида қолди. Ва шу “ёмонлик” ни 
хаёлдан чиқариш учун тезгина сўради: – У офицерга нима бўлган экан? 
– Ҳа-а, – деди Баҳор. – Афғонда ўқ теккан экан. Сал кантужин 
бўлган... – Кейин эрига тикилди. – Мен уни Таракановнинг уйида кўрган 
эдим. 
– Ҳим, сиз танимаган одам кам... – деди Ултон ва Баҳорни 
ранжитиб қўйишини фаҳмлаб, сийлов гап қилди: – Шунинг учун сизга 
кўп тикилган экан-да? 
– Ҳа. – Баҳор қуруққина тасдиқлади. – Айтмоқчи, уни Дунё ҳам 
танийди... Бўтабой Сўпи ҳам! 
– Э-э, сизнинг... 
– ...ҳа, менинг яқинларим, – деди Баҳор. Сўнг бобиллай кетди: – 
Улар 
бирга 
ўтиришади. 
Кўрдингиз-ку 
вечерда? 
Бир-биридан 
ажрашмайди. Мени... Дунё оборган эди суваракни уйига. Икки марта... 
Ўшандаям онаси келган эди... Унинг уйида ҳарбийлар хизмат қилади.
– Сабаб? 
 
– Мен қайдан билай?.. Қўшнилариям офицерлар... 
– А-а? 
– Ҳа-а-а! – яна жазаваси тутгандек деди Баҳор. – Хайрият, мени