Олабўжи романдан катта хикоя

қўзғалди. Опа пешонаси тиришиб кетди. Шу бўйи ўриндиқдан у ёққа 
ўтди. 
– Кечирасизлар... Лекин мен ўйнасам, анави жинқарча қочиб 
кетади. 
– Сиз ўй-нашни қотирасиз! – деди Мунди. 
Одил миршаб опани қўлтиқлаб жиларкан, бўш қўли билан 
Мундининг елкасига туртди. 
– Камроқ ич. Витризвителда бўш жой бор. – Анави ерда иккита 
милиса турипти: худо деб... 
– Э, бор-е! 
– Хўп. Давра бузилмасин. Кейин гаплашамиз... – У марказлик 
меҳмонларга илжайиб қўйиб, тағин кимларгадир гап отиб, 
Эгамқуловани қўйвормай қурдан чиқиб кетди. 
– Витризвител... Ўшани обор! Ўшани! – бақириб қолди Мунди. – 
Ҳа, оборасан. Уйига оборасан... 
72 
Ултон мийғида кулумсираб: “Идеология котиби-я?” деди. Бироқ у 
аёлга ичдан ачинаётганини ҳам ҳис этар, шунинг учун бу ҳолатга дош 
беролмай, бошқа нарсага чалғишни истар эди. 
Аксинча, Қўчқоровнинг опани авраб ичираётгани кўз олдига 
келиб: “Қандай шафқатсиз одам!” – деди. 
Элдан ҳам уялмайди... 
Бу ёқда ҳамма кўриб турипти! 
Қизиқ: одамларгаям қайтамга эрмак топилгандай бўлди... 
Ўйламайди-я? 
Ёки: “Баттар бўлсин!” деганими бу? Шунда таъмир бошланадиган 
куни чойхонада Бўтабой Сўпининг Эгамқулова устидан кулгани эсига 
тушиб кетди. – Ё опаниям эти қотиб кетганми? 
Бундай десант, ҳали йиғлагудай бўлди... – Сўнг Баҳорнинг у билан 
айтишиб қолаёзганини эслаб: – Буларнинг орасида илгаридан бир гап 

---

316 
ўтган... – деди. – Ҳа, ўзлари тушунадиган узуқ-юлуқ гаплар қилишди... 
Шўрва тортилди-ю, Зокир Ўриновга сўз берилди. Ултон 
безовталаниб қолди: домла эрталабдан ича бошлаган эди...