Олабўжи романдан катта хикоя

онларни орзу қилгувчилар ҳам кўп! 
Бироқ ҳар қанақа парад-намойиш деганларидан аллақачон совиб 
кетган, уларда фақат сунъийлигу қуруқ дабдабани кўрадиган Ултон 
иттифоқо опадан миннатдор бўлди. 
– Паспорт у ёқда... 
– Йўғасам бирга чиқамиз. Мен мошинанинг ёнида қоламан... 
Менга қара, жон ука, ўзинг ёзувчисан! Халқни тарбия қилувчи! 
– Махфират опа! – Унинг гапини бўлди Ултон. – Билиб қўйинг, 
биринчидан, ҳеч қандай ёзувчи халқни тарбия қилувчи ҳисобланмайди... 
– Хўп-хўп. Ишқилиб, мени падвадит қилмасанг бўлди... 
Тушундингми? Эскича ҳалигидай... Ҳамма балони тушунади-ю, бунинг 
тўрсайиб туришини кўринг! 
– Нима? Нима демоқчисиз? 
Эгамқулова тахта ётқизилмаган ерга қараб турди-турди-да: 
– Arap Баҳор икковинг... – дея тин олди яна. Кейин: – Бўпти. Ўзим 
шу атрофда бўламан-ку! – деди. – Кетдик! 
Ултон фирқўм котибасининг нима демоқчи бўлганини тахминлаб, 
ғамгин жилмайди: ниқоҳ ўқитманглар, демоқчи. Бошқа нимадан 

---

235 
қўрқади у? 
“Падвадит қилманглар” деган гапининг маъносиям шу: ахир, 
“образцовий” тўйда, районнинг казо-казо партия ва хўжалик 
раҳнамолари бошчилик қилаётган никоҳ тўйида... эскича “никох, 
ўқитилса” – уларнинг шаънига (нима учундир) доғ бўлиб тушади-да! 
“Э, худойим, – Ултон кулбасига яқинлашиб бораркан, беихтиёр 
секинлаб ингранди. – Никох, ўқитишнинг нима ёмон жиҳати бор экан? 
Ахир, одат бўлиб қолган-ку? Қолаверса, маънавий масъулиятни 
кучайтиради, холос. 
Шундай бўлмаганда, дейлик, Октябрь инқилобигача... ўзбек 
халқида биттаям рўзғор бут қола олмас эди! 
Қадимда гувоҳнома бўлмаган-а? – яна аччиқ кулумсиради Ултон. –