Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон бош ирғади: рост, тоғларда ҳалиям эшигига қулф 
солинмайдиган хонадонлар кўп. 
– Бўлмасам, мулла, мен мактабдан хабар олай. – Ултон шундай 
деди-ю, тўй... демак, бунгаям маълум бўлгани (ахир, жой тайёрлаяпти) 
учун: – Хўш, – дея унга кўз тикди. – Балки энди айтарсан? 
 Ашимбой ҳам айни шу нарсани эслаган эканми, бирдан бошини 
эгиб қолди. 
– Хўш? 
– Ака, – деди у юзига қон тепиб. – Ўлай агар, Баҳор опа сизга 
муносиб. Ёки қиз болага уйланиш... ниятингиз борми? 

---

203 
Ултон бир сония гангиб: 
– Ҳим, қайси маънода? – деди. 
Ашим ютиниб-чайналиб: 
– А, ёшига-да! – деб юборди-да, тиржайди. – Ўн саккиз яшарига! 
Ултон уни шапалоқлаб юборадигандек сал тисланди-ю, “сен ҳам 
одаммисан!” дегандай ижарғаниб, бурилиб кетди. Ашим нималардир 
деди. Йигит қулоқ осмай, уй олдидаги майдончага чиқди. 
46 
Тутзорга... 
...етган чоғда нишоб кўчадан чиқиб келишаётган Махфират 
Эгамқулова билан Зокир Ўриновни кўрди-ю, улар билан тағин тўй 
ҳақида гаплашишга, демак, қандайдир қитмирона-аскиянамо гапларни 
эшитишга мажбур эканига ишониб, дарҳол чекинди. Ариқдан ҳатлаб, 
тутлар орасига кирди. 
Анави икковлон катта кўчага чиқиб, нақ Ултоннинг яқинидан ўта 
бошлади. 
–Так что, бу – мероприятия, – деди мафкура котибаси. – Ўзингиз 
ўйлаб кўринг: совхоз директорларининг тўйига бормайдиган Тўқлибой 
Қўчқорович чўпоннинг маъракасига бош бўлиб турса! 
– 
Ҳа-а, 
Тўқлибой 
Қўчқоровнинг 
жони 
соғ 
бўлсин. 
Фуқаропарварлик шунча бўлади-да, – деди Зокир Ўринов.