Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

Ойгулга қўнғироқ қилиб, Аҳаднинг чиққанини айтиб, 
уларни хотиржам қилди.
Исроил биринчи режаси амалга ошганидан хурсанд эди. 
У
ўзи уюштирган бу ўйин билан икки со ф виждонли
174

---

йигитларнинг тили ни қ и си б қўй га нидан мағрурланиб 
кетаётганди. Энди улар мендан қарздор, уларга яқинроқ 
бўлишим учун яна бир эшик очилди, деб ўйларди. Энди 
иккинчи режамга ўтсам ҳам бўлади, деб ишхонасига келди.
Икки дўст қилган ишларидан мамнун бўлиб, ортларига 
қайтишди. Толиб уйга эртароқ қайтгани учун бир қ>'лбола 
ош қиламан, деб ўйлаб келганди. Ойгул уни хурсанд ҳолда 
кутиб олди. Лекин Толибнинг таклифига:
— Ж он деб ошингизни ердим-у, лекин Ноила ўз қўлим 
билан ош қилиб чиқаман, деб уйларида ҳаракат қилаяпти. 
Хафа бўлмасангиз, бошқа куни қилиб берарсиз, — деди.
— Ҳа, майли, Н оиланинг ош ини ҳам еб қолайлик, 
эрта-индин турмушга чиқиб кетса...
— Ш унинг учун ҳам Ноиланинг райини қайтармадим- 
да, Толиб ака.
— К елинг, Ойгул ош чиққунча б и р нарса ай ти б 
бераман.
Бир куни ёш лигим да, кўчадан жуда қорним очиб 
кстганидан аранг етиб келиб, нон идишимизга қарасам, 
яримта нон бор экан. Ҳалиги нонни сувга пиш иб-пиш иб 
еб олдим, кечки овқатгача етиб оларман, дедим ўзимча. 
Х он ам га к и р и б кета т у р и б , он ам би л ан д а д а м н и н г 
суҳбатлари қулоғимга чалиниб қолди.
— Майли, дадаси маошгача бир амаллаб турамиз,' кўп 
қайғурманг. Бирор иложини топармиз, — дедилар онам.
— М еҳри, мен аблаҳман, нега ўша пулни бировга 
бераётганда сизларни ўйламадим. Мени ишхонамда бўлса, 
м аош ўр н и га ал л ақ ан дай б ў л а р -б ў л м а с н а р сал ар н и