Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

бериш япти. Шуларни билатуриб қилган иш имни қара. 
У ндан-бундан олган қарзларимиз ҳам кўпайиб кетяпти. 
Ш ундоқ ҳам сенинг ойлик маошингга кун кечиряпмиз. 
Толиб ҳам оч қолаяпти, ўсиб келаётган бола бўлса.
— Дадаси, кўп ўзингизни койитманг, Толибга битта 
тухум бор. Бугунча яримта нон билан бериб турамиз. Эрталаб 
бир нарса бўлар, ўзимиз рўза тутиб қўяқоламиз-да, — деб
175

---

ч еҳрал ар и да кулги б и л а н д а д а м н и н г к ў н ги л л а р и н и  
кўтаришга ҳаракат қилиб ўтирардилар.
О та-онам нинг бу суҳбатини эш итиб, ўзимни ўйлаб 
нонни еб қўйганимга уялиб кетдим. Ўша битта тухумни 
ота-онам ейиш син, деб эрта кунда жойимга ётиб, ўзимни 
уйқуга с о л и б о л д и м . О нам н ои и д и ш и м и зн и ё п и б  
очганларини эшитдим. Қўлларида сувда пиширилган ўша 
тухумни кўтариб келиб,
— Ўғлим, нонни ебсан, сабр қилганингда тухум билан 
қўшиб ердинг, тур, майли тухумни ҳам сб ол. Биз олдинроқ 
овқатланиб олгандик, — дедилар.
Лекин мен кўзимни маҳкам юмиб олиб, худди қотиб 
ухлаб қолгандек қимирламадим \а м . Онам тухумни бошим 
олдига қўйиб, устимни ёпиб чиқиб кетдилар. Анчагача 
уйқум кслмади. Ўша бир бурда нонни нафсим нинг сўзига 
кириб ҳаммасини еб қўйганимдан афсусланиб, қорнимни 
чимчилаб кўкартириб ташладим. Қорнимни ўзимча жазолаб 
ухлаб қолдим.
Эрталаб турганимда дастурхонда Ноиланинг, ҳа, ана 
шу қўш ним изнинг м ом оси пиш ирадиган нондан икки 
донаси турарди. Онам менга дсб пиширган ўша бир дона 
тухум ҳам дустурхонда эди. Онам ошхонадан чой дамлаб 
чиқиб ёнггмга ўтириб,
— Ол, ўғлим, кечқурун тухумни ем абсан, қорнинг