Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

қ о л а д и г а н к у н л а р д а н б и р и г а а й л а н д и . Т о л и б ҳам  
о д а м л а р н и н г х у р с а н д ч и л и г и н и к ў р и б , ға ш л и г и н и  
унутгандай бўлди.
Лекин кутилмаганда Ойгулнинг телеф он қўнғироғи 
Толибни чўчитиб юборди. Маҳалла гузари Толибларнинг 
уйидан анча узоқдалиги учун у Салимдан машина калитини 
олиб ўзи қандай етиб борганини ҳам билмасди. У уйига 
кира солиб:
— Т инчликм и, ним а ran О йгул, — д е б х о ти н и н и  
бағрига маҳкам босиб олди. Унинг юраги тез-тез урарди, 
ранги докадек оқариб кетган Толиб, «Тинчликми, жоним», 
дерди, холос.
Эрини қўрқитиб юборганидан Ойгул хижолат қилиб, 
унинг қучоғидан чиқишга шошилмасди. Шу тарзда эр-хотин 
анча туриб қолишди. Ҳовли ўртасида бу икки севишганларни 
қ>'шни қиз хижолат бўлиб кузатиб турганди. Ойгул эрининг 
сал тинчланганини сезиб:
— Толиб ака, уйда мсҳмон бор, — деди уялиб.
— Кечирасан, Ноила, — деб Ойгулни қучоғидан қўйиб 
юбориб, ўзи ҳам ноқулай аҳволга тушиб қолди ва — Менга 
нимадир бўл>
1
пти, — деб қўшиб қўйди.
— Т олиб ака, кечиринг, мен ҳам си зн и қўрқитиб 
ю богди м , Н оиланинг гапини эш итиб ўтириб, ногаҳон 
қ ўнғироқ қ и л и б м а н , ним а деган и м ҳам э си м д а йўқ, 
кечиринг, — деди Ойгул.
— Ҳа, Ноила, тинчликми? — деди Толиб Ноиланинг 
йиғламсираб турганини кўриб.
— Ота-онам яхшилар, лекин акамни қамаб қўйишибди.
— Н и м а , А ҳ а д н и н г н и м а а й б и б о р э к а н , н ега 
қамашади?
— Акам одам олиб тоққа чиққан эканлар, қайтишда 
иккита жувонни олиб қайтибдилар. Уларни постда тўхтатиб 
т е к ш и р и ш г а н и д а , ҳ а л и ги и к к и т а ж у в о н д а н наш а
172

---