Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

қарашда тушунишарди.
— Салом, дўстим, — деди Толиб.
— Соғинмабсан, шекилли, келишинг қийин бўлди, — 
деди Толибнинг қўлини қисиб Санжар.
— Д ў с т и м , с е н и н г ў л и м и н г о л д и д а н қ и л га н  
васиятингни бажардим, ҳозир, шу бугун би з Ойгул билан 
загсга ариза ташлаб келдик, — деди жилмайиб Толиб.
Даврада кулги бошланди. Ҳамма Толиб билан Ойгулни 
табриклашди.
— Дўстим, табриклайман. Зўр иш бўлибди. Мени хурсанд 
қилдинг. Табриклайман Ойгул, бахтли бўлинглар.
С ев а р а
ҳам 
а к а с и н и н г
б ў й н и г а
о с и л и б , 
хурсандчилигини яширмай, унинг юзларидан ўпарди.
— Ассалому алайкум, Санжар ака, — деб Салим ҳам 
Санжарни қучоқлаб олди.
Толиб Санжарнинг келган и дан хабар топ га н заҳоти, 
Ойгулни загсдан ўтишга таклиф қилди. У бу гапни айтолмай 
юрганди. Дўстининг қайтиб келиши Ой гул га ёрилишида 
ёрдам берди. Ойгул ҳам Толибнинг оғзига қараб юрганди.
' Ш ун ча и н с о н л а р и ч и д а С а н ж а р н и н г ў л и м и га  
ишонмаган биргина киши, у ҳам бўлса дўсти Толиб эди. У 
шундай дўсти борлигидан фахрланарди.
Икки дў ст н и н г гаплари тўп лан и б қолганди. Бир- 
бирларига айтадиган сўзлари кўп эди.
* * *
Толиб Санжарни шаҳар ҳа вое и га мослашиб, оиласига, 
айниқса, ўғлига тўйиб олеин, деб икки-уч кун уни безовта 
қилмади. У одатдагидек эрталаб Са^зим билан машинада
128

---

маҳалла гузаридан ўтиб кетастганди. У ни маҳалла нозири 
Ғайрат милиционер тўхтатди.
— Толибжон, вақтингизни олмайманми?
— Йўқ, ака тинчликми? — деди Толиб унга қўл бериб