Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

шом пайти бўлиб қолганди. Эшик олдига келганида кўча 
олдида сувлар сепилган эди. У аста эш икни очиб ичкарига 
кирди. Ҳовли ўртасидаги сўрида хотини Наргиза ниманидир 
ўқиб ўтирарди. Айвонда эса беланчак қимирлаб турганди. 
Эрини ўлган деб қабрининг устига ҳар ой чиқиб, зисрат 
қилиб юрган Наргиза Санжарни кўриб арвоҳни кўргандай 
ранги оқариб, нима қиларини билмай қолди.
— Наргиз, қўрқма, бу мен, қўрқма, — деди Санжар 
хотининииг қўрқиб кетганини сезиб.
— Санжар ака, бу ўзингизми? Ахир, ахир...
Санжар югуриб бориб Наргиза ни қучоғига олди.
Наргиза бўлса д у д у ^ а н и б , бир нималар дерди. Сал
ўзига келиб, йиғлай бошлади. Санжар ҳам ўзини тута олмай 
йиғларди. Эр-хотин тик туриб қучокдашганча, анча пайт 
т у р и б қ о л и ш д и . Н а р г и за н и н г ҳ а я ж о н д а н о ё қ -қ ў л и  
жонсизланиб қолгандай эди.
— Санжар ака, ростан ҳам ўзингизми? Ахир, қандай 
қилиб???
— Менман, Наргиз, мен ўзимман, ҳаммасини кейин 
тушунтираман, жоним! — деб Санжар унинг кўзларидаги 
ёшни рўмолчаси билан артди.
— Мен ҳозир, Санжар ака, мен ҳозир, си з ўтиринг, —
126

---

Наргиза довдираб қолганди. У сал ақлини йиғиб олиб, 
беланчак томон бориб ўғилчасини кўтариб келди.
— Ўғлим, уйғон, дадамиз келдилар. Турақол, ўғлим, 
д а д а м и з ти р и к эк ан л ар , ўғл и м , — дерди ҳая ж он и н и  
босолмай.
— Қани, кел-чи, полвоним, — Санжар ўғлини қўлига 
(Ш И.
Кичкинтой уйқусидан тўла уйғониб кетолмай йиғларди, 
Санжар уни маҳкам бағрига б о си б, тўйиб-тўйиб ўпарди. 
Кичкинтой уйқуси тўла очилиб, худди отасини танигандай 
кўзларини лўқ қилиб қараб қолди.