Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

нима аҳволга тушганликларини бош имдан ўтказдим. Бир 
йил фақат дадамни қидирдим. Худога нолам етиб ниҳоят 
топдим. Худонинг ўзи бизни тасодифан кўчада учраштирди.
122

---

Олдин айтганимдек, дадамнинг рай лари га қарши чиқиш у 
ёкда турсин, бирор нарсани таклиф ҳам қилмайман, деб 
ўзимга ваъда бердим.
Санжар Отабекнинг бу сўзларини эш итиб, дадасини 
ёдга олди. Унинг ҳам дадаси бир пайтлар ўшандай ишларни 
қилганди. Онаси эса, атрофига савдогар аёлларни тўплаб, 
уларга сармоя бериб, фойдасига шерикчилик қиларди. Бу 
дўст и Т олибга ёқ м а сд и , ш унинг учун С анж ар ун и н г 
маслаҳати билан ўзи алоҳида фирма очиб, иш бошлаганди. 
«Дўстим нинг айтганини қилиб тўғри қилган эканм ан, 
б ў л м а са ҳ о зи р м ен ҳам х о ти н ч ал и ш н о м и н и олган  
бўлардим», деб ўйлади.
— Санжар ака, яна барибир тайёрига келиб отангнинг 
ютуқларига шерик бўлибсан-ку, деб ўйлаётгандирсиз, — 
деди Отабек ногаҳон Санжарнинг хаёлини бузиб.
— Йўғ-э, мен бошқа нарсани ўйлаяпман, ғурурингизни 
ҳимоя қилиб ўз онангизни бу бешафқат ҳаёт уммонига 
ташлаб келиб, яна бир гуноҳга қўл урмаяпсизмикан?
— У киши ёлғиз эмаслар, ёнларида дадамнинг юзини 
ерга қаратган, дўстман деб хотинларига, яъни онамга кўз 
тиккан одам бор. Қолаверса, поччам опамни ҳам кўч калони 
б и л ан уйга таш лаб к етган . П оч ч ам дан нега б у н д а й  
қилганини сўрасам , у ҳам он ам н и н г иш ларини рўкач 
қилиб, опамни бойликка ружу қўйганликда айблади. Нима 
бўлганда ҳам ҳозир бир ойда бир марта бориб тураман. Кичик 
синглимнинг у ерда яшагиси йўқ. Лекин ҳозир мактаби 
бор. Уни ўзим билан олиб келолмайман. Фақат ёзда келади,