Microsoft Word hazrati umar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
46
— 
Эҳтиёт бўл! — деб қўйди. 
Форс қўшинида ўзига хос обрўга эга бўлган Зулҳожиб отини ниқтади ва рақиби қаршисида 
пайдо бўлди. Айни дамда у Рустамнинг олдига бир салла билан қайтиб: «Душманнинг - умри 
шунчалик бўлсин», дейишни истарди. Лекин шамол қайси тарафга эсиши ҳам номаълум. Ўлим 
фариштаси икковидан бирини, ё ҳар иккисининг жонини олишга тайёр тургани аниқ. Ҳар икки 
жангчининг ҳам ортга чекинишга ҳаққи йўқ эди. Бу икки рақибнинг бири жуда одми, бошқаси 
жуда башанг қийинган. Форсийлар Зулҳожибнинг ғолиб чиқишига шубҳа қилмасди. Мўминлар 
эса йўлда чарчаган Қаъқанинг қўли баланд келишини сўраб, Аллоҳга ёлворарди. Майдонда 
турган шоввозлар бутун куч ва маҳоратини қўллашлари лозим. Ҳар қандай эътиборсизлик ва 
кичик бир хатонинг оқибати муқаррар ўлим билан тугаши мумкин эди. 
Аёвсиз жанг бошланди. Уларнинг қилич уришлари кузатаётганларнинг асабларига зарба 
бўлиб тушарди. 
Эгасига сўзсиз бўйсунаётган отлар ҳам елдек ҳаракат қилиб, олишувни кескинлаштирарди. 
Ниҳоят, наъра тортиб қилич солган Қаъқа Форснинг машҳур паҳлавонини ерга қулатди. 
Зулҳожиб ўрнидан турмоқчи бўлганида, отидан эпчиллик билан сакраб тушиб, кўксига ўтириб 
олди. Зулҳожиб бўғзига қадалган ҳанжар оғриғидан типирчилай бошлади. Бир оз ўтиб эса, 
тамоман тинчиб қолди. 
Қаъқа каллани сочидан ушлаб ирғитаркан, яна олишувга рақиб чақирди. Навбатдаги 
жангчини ва кейингисини ҳам ўлдирди. Дуо қилишдан тинмаётган мусулмонлар якка олишувда 
ўттизинчи рақибини ер тишлатиб ортга қайтаётган Қаъқанинг: «Мана энди Мусаннонинг қасоси 
олинди», деганини эшитишди. 
Қаъқа тунда одамларини тўплади. Ҳеч кимга билдирмасдан қўшиндан ажралишни ва 
эрталаб юзтадан бўлиб, қайта қўшилиб олишни буюрди. Мақсад душманда, янги мадад кучлари 
келибди, деган фикр уйғотиб, уларни саросимага солиш ва бундан ҳабари йўқ мўминларда 
жанговарлик руҳини янада кўтариш эди («Тарихи Табарий»). 
* * * 
Шомдан келаётган мадад кучлар қўмондони Ҳошим ибн Утба Қодисияга яқинлашганда юз 
кишилик гуруҳга дуч келди. Улар дам олишаётган эди. 
— 
Сизлар кимсизлар? 
— 
Қаъқанинг йигитларимиз. 
— 
Қаъқаъ?! Қани ўзи у? Кўринмайди-ку? 
— 
Жанг майдонида.
Ҳошимнинг баттар ҳайрати ошди: 
— 
Унда сизлар бу ерда нима қиляпсизлар?
Бир одам Қаъқанинг кўрсатмасини айтиб берди. У қисқа вақт оралиғида тўққиз юз киши 
жанг майдонига жўнаганини, ҳозир ўзлари ҳам кетишга тайёргарлик кўраётганини маълум 
қилди. 
Ҳошимнинг юзидаги ҳайрат аломатлари мамнуният билан алмашди. У беихтиёр: «Қойил 
сенга, Қаъқа», деди. Кейин қўшинига етмиш кишилик гуруҳларга бўлиниб, жанг майдони сари 
юришни буюрди. Ўзи илк гуруҳ билан кетди. Дарҳақиқат, бу гуруҳлар мусулмонлар руҳини 
кўтариб, уларга қувват бўлди (Ибн Асир, «Ал-комил»). 
Ўша куни жанг ниҳоятда қизиди. Амр ибн Маъдий, Абу Саврдан («Абу Савр» Амрнинг 
лақаби, «ҳўкизнинг отаси» деган маънода. Амрнинг «Савр» исмли фарзанди бўлмагани учун, бу 
ном куня эмас, лақаб дейилди) айрилдингиз, деганча олға юрди ва шиддат билан жанг бошлади. 
Амр минган от қилич зарбасидан ерга қулади, унга қўшилиб отлиқ ҳам ағдарилди. Ётган 
жойида қилич зарбаларига чап берган Амр ўрнидан туришга имкон топа олди. Сафдошларидан 

---

Ҳазрати Умар ибн Хаттоб (р.а.). Аҳмад Лутфий Қозончи