Jahon adabiyotining bestselleri markus zusak

XV BOB
O‘G‘RILIK OSTONASI
Lizel hanuz zinapoyada o‘tirib otasini kutar, har tarafga sochilib ketgan kul va yig‘ilgan kitoblamingjasadidan ko‘z uzmasdi. Hamma narsa g‘amgin tusga kirgan edi. Qizil va to‘q sariq cho‘g‘lar yaroqsizga chiqaril- gan konfetlarga o‘xshar, olomonning aksariyati allaqachon maydonni tark etgan edi. Lizel hayotdan mamnun Frau Diller va sochlari oqargan, natsist- lar kiyími va o‘sha-o‘sha chirigan poyabzalida g‘olibona hushtak chalib yurgan Pfíffíkusning ketayotganini ko‘rdi. Endi bu yerda boshqa tadbir o‘tkazilmas, faqat tozalash ishlari olib borilishi kutilayotgan edi. Tez orada bu yerda ulkan gulxan yoqilganidan darak beruvchi biror iz qolmaydi. Ammo uning hidi hali ko‘p kezib yuradi.
— Bu yerda nima qilyapsan? — deya cherkov zinapoyasida Hans Huberman paydo bo‘ldi.
— Salom, dadajon.
— Seni shahar hokimligi binosining oldida kutib turibsan deb o‘yla-

gan edik.

— Kechiring, dada.
Otasi novcha bo‘yini ikki karra qisqartirib, Lizelning yoniga o‘tirdi va mayin barmoqlari bilan uning yuziga tushgan bir tutam sochini olib qulog‘ining orqasiga qistirib qo‘ydi.
— Xo‘sh, Lizel, senga nima bo‘ldi? Nega g‘amginsan?
Qiz darhol javob bermadi. U hamma narsani bilsa ham xayolan hisob-kitoblami amalga oshirar edi. O‘n bir yoshli qiz degani bir vaqtning o‘zida juda ko‘p narsani anglatsa-da, ammo u aslo ahmoq degani emas edi.


£