Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

баргндан олдин очилади. Барг чикдунча ғўрамизни тугиб 
олайлик, бўлмаса бизга овқат етмай 
колади, дейишар- 
кан... Ёнғокнииг гулп бпр дарич бўлиб осилиб чидади. 
Анжнр гулламасдан ҳам мева дилавораркан, 
ўзингиз 
шундай дегансиз.
— Азамат ўглпм-ен, ҳаммасн ёдингда экаи, баракал- 
ла.
— Бобожон, энди йпгламансизмн?
— Бўлди ,ўглим, энди ҳеч йигламайма», ўринбоса- 
рим бор экан, Худо хоҳласа зўр богбон бўласан, энди 
икковимнз ҳам савобвдшг тагида қоламиз.
— Бббожон, Эшстг 
бобом,
ссн Худо хоҳласа мачитга 
имом бўласан, дсвдилар-ку, энди кайсп бирнпи диламан?
— Икковиниям қилаверасан ,ўглим. Кундузи богдаю. 
кечкурун мачптда бўласан. Икковиям савоб, раҳмат ус- 
тига раҳмат ёгилади... Кел бир ачомлашайлик. Меҳрим 
товлаииб кетди, Худога шукр, минг датла шукр, ўрии- 
боса)рим, богларнмнинг кичкина богбони...
Бобожоним бплаи эндигина ачомлашаётув;иш, ҳали 
бир-биримизга унча тўйганимиз ҳам йўц эди, на.рирокда 
ў ҳ-ҳў, ў ҳ -ҳ ў деган йўтал овози эшитилиб долди. ,Цара- 
сак, вой, вой, Аҳмадкул бобом экан, якншшизга келгу- 
нича сезмабмнз.
— Икковинг ҳа.м кар.мисан? — деди Аҳмадкул бобом 
яқшшмизга ета
!1
деганда.
— Кар эм асм и з,— дедим бобомнинг қучоғидан чиқиб.
— Ҳовлида туриб шунча чақираман, чақираман...
— Бўйшм' паст-да, — деди бобом сал кулимсираб, — 
овозииг ҳам наст чнқади.
— Келипинг устига чиқиб чақирувдим, Эрка.-
— Бўлмаса овозинг келниинг ичига кетибдл, Аҳмад-
1\ул-
Ҳаммамнз ўтпрдик, иотиҳа ўқидик, чой қуйиб узат- 
дим. Иш чатоқ бўпти. Ж уда-жуда чатоқ бўптн. Колхо- 
знмизнинг ҳосилоти Кўзиев амаки Бўриҳовузнинг олди-