Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

бой-бадавлат бўлиб кетган экан. Ҳ а , ўғлим, дарахт экиб, 
парвариш қилган кишининг бу дунёси обод бўлади, де- 
ган гапнинг мазмуни шундан экан. Энди, азаматим, гап- 
нинг буёғига ҳам қулоқ сол... Бир бой 
мардикорларга 
бозордан мева-чева олиб келиб берса, еб бўлишиб, боғ- 
бонга раҳмат, умри узоқ бўлсин, деб 
дуо қилшпибди. 
Бой қариб нариги дунё ҳақида ўйлайдиган, савоб ахта- 
радиган бир ҳолатда экан. Катта боғни сотиб олиб, ме- 
васини текинга улашибди. Егаллар потиҳага қўл очиб, 
экканга раҳмат, тикканга раҳмат, деб дуо қилишармиш. 
Савоб талаб бой хафа бўлибди. Ўзим экмагунча савоби 
тегмас экан-да, деб ўйлабди-да, қуруқ ер сотиб олиб, ўзи
119
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

дов-дарахт экибди. Ў зи парвариш қилибди. Ҳосилга кир- 
гач, мевасини улашса, еганлар экканга раҳмат, парвариш 
қилганга раҳмат деб дуо қилишармиш. Дуо' ижобат бў- 
либ, ш у бой ҳам чин дунёга борганда жаниатга тушган 
экан... Ҳ а , ўғлим, экиб, 
парвариш дилганнинг савоби 
бошқача бўлади. Авлиёлар боғбоннинг икки дунёси обод- 
дир, деб бежиз айтишмаган.
— Вой, бобожон, йиғлаяпсизми? — дедим 
шошилиб. 
Кўзимю
1
юмиб ўтиргандим-да, шунинг учун кўрмай қол- 
ган эканман.
— Ҳ а , йиғлаяпман, ўғлим.
— Йиғламанг, унда менам йиғлайман.
— Тоғаларингни эслаб кетдим. Ҳ ў анави новча ўс- 
ган 
ёнғоқнинг 
ниҳолчасини 
экаётганимда 
раҳматли 
катта 
тоғанг ушлаб турувди, назаримда энди дарахтга 
айланиб, икковимизга тикилиб тургандай. Отажон, мана