Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

натисан... деб шивирларкан.
Бобожонимнинг паришталарини ҳуркитиб юбормаслик 
учун аста-секин, оёгимнинг учида бориб, ёнига ўтирдим. 
Қулоғининг атрофига синчиклаб қарай бошладим. П а- 
ришталар кўринмаяпти. Энам таҳоратсиз кишига париш- 
та кўринмайди, деганди. Ҳозир менинг таҳоратим йўқ-да, 
ўшанга кўринмаётгандир.
Бобожоним битта кўзини озгина очиб:
— Келдингми, ўглим, — деди.
— Келдим, — дедим секингина.
— Ш ундай, ўғлим, бу дунёга ҳаммамиз меҳмонмиз,— 
аста-аста гапира бошлади бобом, — лекин меҳмон экан- 
ман деб дастурхонни қодлаб кетсак одобдан эмас. Ким- 
ларнидир дастурхонига биз ҳам оз-оздан ноз-неъмат таш- 
лаб кетишимиз керак... Мендан кейин 
сен ҳам боғбон 
бўлган, ўғлим. 
Мана шу токларни, 
ўрикларни, бодому 
ёнғодларни, анжиру анорларни сенга долдириб кетаман. 
Эгаси ўзинг бўласан, мени қанча севсанг, уларни ҳам 
шунча севгин. Боғ яратган, уни парвариш дилган кам- 
бўлмайди. У дунёси ҳам, бу дунёси ҳам обод бўлади. 
Эшитганмисан?
— Йўқ, бобожон, мен ҳеч нарса эшитганим йўқ.
— Кампирнинг ҳеч нарсаси йўқ экану. ҳовлисида 
бир тупгина тераги бўлган экан. Тагини чонаркан, ўғит 
соларкан, челаклаб сув дуяркан-да, тўғри ўс, терагим, 
тўнриликда ҳикмат кўп, деб силаб-сийпаларкан. Йиллар 
ўтиб, терак осмон баробар бўлибди. Пошшо каср сола- 
ётган экан, тўрри ўсган терак керак бўлибди. Бутун мам- 
лакатни ахтарибди, топилмабди. Кампирникида шундай 
терак ўсаётгапини эшитиб, эгасини рози дилиб олинглар, 
сўраса бир хум тилло беринглар, дебди... Бир туп терак- 
ни парвариш қнлгаии, 
тўғри 
ўстиргани 
учуН калшир