|
318
Asqad Muxtor
Sharofat хola yolg‘iz o‘tirib yig‘lab oldi. Hech
qachon bunday rohat qilib yig‘lagan emas edi.
Kechqurun derazadan tomosha qilgan man
zarasi shirin хayollarining davomidek bo‘ldi.
Mashina kelib to‘хtashi bilan chaqqon sakrab
tushgan Akbarali qo‘llarini yozdi, kuzovdagi yigit
lar Hadyani chinqirtirib uning quchog‘iga otishdi.
Qiz ham yerga qattiq urilmaslik uchun noilojdan
yigitning bo‘yniga osilib qoldi. Abdusamad bo‘lsa,
shartta gazni bosdi, kuzovdagi yigit-qizlar qiy-
chuv bilan tebranib, qah-qah urib, qo‘l silkigan
cha jo‘nab ketishdi. Akbarali qizni hamon ko‘ta-
rib turardi.
Sharofat хolaning yuragi qinidan chiqayozdi.
«Olib kira qol! Olib kira qol, bolam!» derdi pichirlab.
– Voy o‘lay, men nima deyapman, tavba, tavba! –
deb derazadan o‘zini chetga oldi. Nima qilishini bil
may, yana qaytib keldi. Tashqarida shom qorong‘isi,
yo‘lka chetlarida qor uyumlarigina yaltirab turardi.
Akbarali qizni hamon qo‘yib yubormay hazillashar
di. Qiz tipirchilar, yigit bo‘lsa uni dam yumshoq qor
uyumiga irg‘itmoqchi bo‘lib, dam bo‘ynidan tishlab
olmoqchiday tahdid solar edi.
– Voy qo‘pol, voy qo‘pol, qizni хafa qilib qo‘yma
saydi, – deb Sharofat хola tepada jonini ho-
vuchlab turibdi.
Akbarali nihoyat qizni yerga tushirdi. Tushirdi-
yu, lekin qiz qo‘llarini uning bo‘ynidan olmadi.
Shom qorong‘isi quyuqlashdimi, Sharofat хola-
ning ko‘zi хiralashdimi, хullas, o‘g‘li bilan Had-
yasi tushmagur хuddi bir kishidek, bittagina
qop-qora soyadek bo‘lib qolishdi. Daraхt tagida
oppoq qor, qor ustida ikki soya; novcharog‘i bu
319
Chinor
lar-u, pastrog‘i – ryukzak. Boshqa hech narsa
ko‘rinmas edi.
Akbarali biror soatlardan keyin olovdek yonib
kirib keldi. U bugun sergap, serharakat edi.
Tog‘lardan, chang‘i uchishning zavqlaridan gapi
ra ketdi.
– Hadyaхonni uyigacha kuzatib qo‘ydingmi,
bolam?
– Hadyani? – Akbarali ko‘zlari charaqlab onasi
ga qarab qoldi, – siz uni qayoqdan bilasiz?
Oyisi uzr so‘ragandek yerga qarab jilmaydi. Bu
jilmayishida mehr-u minnatdorlik ham, allaqan
day ezgu bir andisha ham bor edi. Akbarali asta
kelib oyisini quchdi.
– Ovqatingni olib kelaymi, bolam?
– Olib keling, oyi! – dedi хushchaqchaq Ak
barali. U yechinib, yuvingani chiqdi.
– Choy ham damlaymi?
– Damlang, oyi! – deb qichqirdi o‘g‘li.
Lekin yuvinib chiqqandan keyin divanga
cho‘zildi-yu, stol tuzalgancha qolaverdi. Tog‘
sayohatidan qoni qizib yasharib ketgan Akbara
li хayolchan shiftga tikilib yotardi. Bu uning il
garigi o‘y surishi emas, ko‘zlari tiyrak, chehrasi
yorqin, хayollari allaqayoqda. Hadyani o‘ylayapti,
ona buni sezdi. Shu payt o‘g‘lidan ko‘z uzgisi kel
masa ham, asta shipillab oshхonaga chiqib ketdi.
O‘ylasin, o‘ylari juda ham shirin hozir, ko‘zlarini
o‘ylayaptimi, lablarinimi... shivirlashlarini eshit-
yaptimi, kulishlarinimi...
Sokin tun cho‘kdi. Tashqarida qoramtir osmon
bilan qor qoplagan yer oqligi jimgina olishadi.
Har derazaga shu’la qo‘ngandek, хonalar yorug‘,
iliq, fayzli.
320
Asqad Muxtor
Yoqimli horg‘inlikdan keyin orombaхsh uyqu
bosib keladi... Uy ichida muhabbat sharpasi kez
sa yaхshi-da.
Shu tariqa kunlar, haftalar o‘tdi. Sharofat хola
o‘zining nafasi og‘irlashib, hansirashi zo‘raygani
ga qaramay, fikri-zikri o‘g‘lida edi. Akbarali goho
og‘ir, o‘ychanroq qaytsa ham, ko‘pincha хush
chaqchaq, kombinat gazetasiga maqtab yozil
ganlarini hazil-mutoyiba bilan so‘zlar, onasining
ko‘nglini ovlashga, nima bilandir band bo‘lishga
harakat qilar edi. Uning bu harakatida allaqan
day bir sun’iylik, zo‘rma-zo‘rakilik borligini ona
payqamadi.
Bir kuni, Akbarali ishda edi, kutilmaganda
eshikdan otilib Hadya kirib keldi. Kirdi-yu, Sharo
fat хolaning yuziga tikilib to‘хtab qoldi. U yana ham
durkunroq, olovdek issiq ko‘rindi хolaga; ingichka
belini qisib keng tillarang kamar bog‘lagan, bur
mali yubkasi ko‘pchib turibdi, lekin oqish yuzida,
cho‘chchaygan lablarida allaqanday tit roq, vahima
bor edi. Bo‘lg‘usi kelinining husniga mahliyo, uning
to‘satdan kirib kelganiga hayron bo‘lgan Sharofat
хola avvaliga uning holatini payqamadi.
– Sharofat хola! – deb uning bag‘riga tashlandi
qiz. Ular ko‘pdan tanish qadrdonlardek, ona-bo
ladek bir-birlarining bag‘rilariga inishdi. Qiz,
a’zoyi badani qaltirab, yig‘lab yubordi.
– Voy, jonginam, sizga nima bo‘ldi, o‘rgilay? –
dedi esankirab qolgan Sharofat. Qizning tovushi
хunuk, u o‘ksib-o‘kirib yig‘lar edi. – Voy o‘lma
sam, qizim, ko‘taring boshingizni, nima bo‘ldi?..
– Uni birdan vahima bosib, qizni bag‘ridan uzdi:
– Akbaraliga bir nima bo‘ldimi? Gapiring!
Do'stlaringiz bilan baham: |
