Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

istagidan xalos boʻldi — endi vaqt oʻtgan, yuragi ham xotirjam edi. 

 

«Agar gohida men nolinsam, nachora, axir, men odamning yuragiman, bu menga xos 

xususiyat. Hammamiz ham oʻzimizning eng aziz orzu-oʻylarimizni amalga oshirishga 

choʻchiymiz, chunki biz oʻzimizni ana shu orzularga noloyiq yoki har qanday holda ham 

baribir ularga erisholmaymiz, deb oʻylaymiz. Biz, odam yuragi, ma’shuqadan umrbod 

ajralib qolish xayolidan, xushbaxt kechishi lozim boʻlgan, biroq noxush daqiqalar, 

topilishi mumkin esa-da, qumlar ostida koʻmilganicha qolib ketgan xazinalar haqidagi 

oʻylardan oʻlguday qoʻrqamiz. Chunki ana shunday hollar roʻy berganda biz azob 

chekamiz». 

— Mening yuragim azob chekishdan qoʻrqadi, — dedi u Alkimyogarga bir oqshom, qop-

qorongʻu, oysiz osmonga tikilib turib. 

— Sen unga uqtir, azob chekishdan qoʻrqish, azobning oʻzidan koʻra yomonroq. Oʻz 

orzularini izlab yoʻlga chiqqan biror-bir yurak azob chekmaydi, zero, bunday 

izlanishning har bir daqiqasi — bu Tangri va Abadiyat bilan uchrashuv. 

 

«Har lahza — bu diydor, — dedi Santyago yuragiga. — Qachonki men oʻz xazinamni 

izlabman, kunlarning bari sehrli yogʻdu bilan yorishgan, zero, men bilardimki, soat sayin 

oʻz orzuimning amalga oshmogʻi yaqinlashardi. Qachonki men oʻz xazinamni izlabman, 

men yoʻlimda hech qachon oʻy-xayolimga kelmagan narsalarni uchratdimki, bundayin 

uchrashuvlar choʻponlardan jasorat talab etardi». 

 

Shundan keyin uning yuragi tinchlandi. Oqshom Santyago xotirjam uxladi, 

uygʻonganidan soʻng yuragi unga Olam Qalbi haqida gapira boshladi. Aytdiki, Tangrini 

qalbida olib yurgan odam baxtlidir. Baxtni esa, Alkimyogar gapirgan, oʻsha bir dona 

gʻaroyib qum zarrasida topish mumkin. Zotan, ana shu zarrani bunyod etish uchun 

Olamga milliard yil kerak boʻldi. 

 

«Yerda yashayotgan har qaysi odamni uning xazinasi kutib yotadi, biroq biz — yuraklar 

sukut saqlashga odatlanganmiz, chunki odamlar ularni qoʻlga kiritishni xohlashmaydi. Bu 

haqda biz faqat bolalarga gapiramiz, keyin esa hayot har kimni oʻz Taqdiriga peshvoz 

yoʻllayotganini koʻramiz. Biroq, baxtga qarshi, sanoqli kishilargina oʻzlariga buyurilgan 

Yoʻllaridan borishadi. Dunyo xavotirga soladi va shu boisdan ham xatarli tus oladi. 

 

Shunda biz, yuraklar, past ovozda, shivirlab gapiramiz. Bizning ovozimiz hech qachon 

tinmaydi, biroq soʻzlarimizga quloq tutishlari uchun urinamiz: odamlarning yurakka 

quloq tutmay aziyat chekishlarini istamaymiz». 

— Nega yurak kishiga oʻz orzularini amalga oshirish uchun harakat qilish zarurligini 

aytmaydi? — soʻradi Santyago. 

— U holda yurak azob chekishiga toʻgʻri keladi, yurak esa azob chekishni xushlamaydi. 

 

Shu kundan boshlab boʻzbola oʻz yuragini tushuna boshladi. Va bundan keyin agar u oʻz 

orzulari yoʻlidan bir qadam chetga chiqsa, siqilib, ogʻrib tashvishdan ogoh etishini 

---