Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

dedi Alkimyogar. — Biz hech qachon oldimizda qanaqa xazina borligini tushunmaymiz. 

Bilasanmi, nega shunday? Negaki, odamlar umuman xazinaga ishonishmaydi. 

 

Ular yoʻl yurishni davom ettirishdi. Kun sayin Santyagoning yuragi tobora sukut 

saqlashga odatlanib borayotgandi: uning na oʻtmish va na kelajak bilan ishi bor edi; u 

sahroni tomosha qilish bilan birga boʻzbola qatori Olam Qalbi chashmasidan bahra 

olardi. Ular oʻzaro haqiqiy doʻst boʻlib olishdi va endi hech qaysi bir-birini sota olmasdi. 

 

Yurak tilga kirgan chogʻdayam, faqat Santyagoning ishonchini mustahkamlash va unga 

yangidan kuch-quvvat berish uchun gapirar, zotan, gohida sahro sukunati boʻzbolani juda 

toliqtirib qoʻyardi. Yurak unga birinchi marta uning ajoyib fazilatlari, xususan, 

qoʻylaridan voz kechishga qaror qilganda jur'at koʻrsatgani va doʻkonda ishlab gʻayrat-

ishtiyoqini namoyon etgani haqida gapirdi. 

 

U yana Santyago hech qachon payqamagan bir jihat: oʻziga xavf solgan xatarlar haqida 

ham gapirdi. Yurak otasidan yashirincha olib chiqqan, qayoqdadir qolib ketgan miltiq 

haqida gapirdi, bu qurol bilan u oʻzini yarador qilib yoki otib qoʻyishi hech gap emasdi. 

Yana bir safar biyday dalada boʻzbola oʻzini yomon his etgani, koʻngli aynib qusa 

boshlagani, keyin esa hushini yoʻqotib yiqilib uxlab qolganini yodiga soldi. Ayni oʻsha 

paytda ikki nafar daydi oʻzini oʻldirib, qoʻylarini haydab ketish niyatida uni poylagan. 

Biroq Santyago ha deganda kelavermagach, ular boʻzbola suruvini boshqa tarafga haydab 

ketgan boʻlishi kerak, deb joʻnab qolishgan. 

— Yurak har doim ham odamga yordam beradimi? — soʻradi u. 

— Har kimga ham emas. Faqat oʻz Taqdiri yoʻlidan borayotganga. Va yana bolalarga, 

mastlar va qariyalarga. 

— Bu degani, ular xavf-xatardan xoli deganimi? 

— Bu — atigi ularning yuraklari bor kuchini safarbar etadi, degani. 

 

Bir safar ular oʻzaro dushman qabilalar jangchilari qoʻnalgʻalari yonidan oʻtishdi. Toʻrt 

tomonda bejirim oq yaktakdagi qurolli odamlar koʻzga chalinardi. Ular chilim chekishar 

va janglar haqida gurunglashardi. Santyago bilan Alkimyogarga biror kishi zarracha 

e’tibor qaratmadi. 

— Biz xavfdan xolimiz, — dedi boʻzbola lashkargohni ortda qoldirishgach. 

— Yuragingga ishon, biroq oʻzingning sahroda ekaningni bir zum yodingdan chiqarma! 

Odamlar oʻzaro urushayotganda Olam Qalbiga jang shovqini yetib boradi. Quyosh ostida 

roʻy berayotgan voqealar oqibatidan hech kim qochib qutulolmaydi, — Alkimyogarning 

ovozida alam ohangini sezish qiyin emasdi. 

 

«Hammasi — bir butun», — Oʻyladi Santyago. 

 

Shu payt, goʻyo keksa Alkimyogarning haqligiga dalilday, sahroda yoʻlovchilar ortidan 

quvib kelayotgan bir juft suvori koʻrindi. 

— Yoʻlni davom ettirishlaring xavfli, — dedi ularga yetib kelgan jangchilardan biri. — 

Bu yerda urush ketayapti. 

---