Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

Quyosh bir zum oʻylanib qoldi va yorqin nur socha boshladi. Bu suhbatdan huzur tuygan 

shamol ham, Santyagoning koʻzini qamashtiradigan nurlardan asrab, kuchli esa boshladi. 

— Alkimyoning mavjudligi shundanki, — davom etdi Santyago, — har kim oʻz 

xazinasini qidirsin va topsin, shundan soʻng burungisidan koʻra yaxshi boʻlishni xohlasin. 

Qoʻrgʻoshin oʻz vazifasini dunyoga kerak boʻlgunigacha ado etadi, shundan soʻng u 

oltinga aylanishi lozim. Alkimyogarlar shunday deyishadi. Va ular shuni dalillab 

berishadiki, biz oldingidan koʻra yaxshi boʻlishga intilgan vaqtda tevarak-atrofimiz ham 

yaxshi boʻlib boradi. 

— Mening sevgini bilmasligimni qayoqdan olib aytayapsan? — soʻradi Quyosh. 

— Chunki sevganingda bir joyda, sahroga oʻxshab, turib boʻlmaydi, dunyo boʻylab, 

shamolga oʻxshab izgʻimaydi, senga oʻxshab hamma narsaga uzoqdan qaramaydi. Sevgi 

— bu kuch, u Olam Qalbini yangilaydi va yaxshilaydi. Men ilk bor unga 

uygʻunlashganimda, u menga mukammal boʻlib koʻrindi. Keyin men koʻrdimki, u — 

bizning barimizning aksimiz ekan, unda oʻz ehtiroslarimiz joʻsh urarkan, oʻz 

urushlarimiz kecharkan. Uni biz oziqlantiramiz va biz yashayotgan yerning yaxshilikka 

yoki yomonlikka yuz burishi bizning yaxshi yoki yomon boʻlishimizga bogʻliq. Ayni 

mana shu joyda sevgi kuchi ish beradi, zero, sevsang yaxshi boʻlishga intilasan. 

— Xoʻsh, mendan nima istaysan? 

— Shamolga aylanishimga yordam ber. 

— Tabiatga ayonki, olamda mendan-da dono hech kim yoʻq, — javob qildi Quyosh, — 

biroq men ham sening qanday qilib shamolga aylanishingni bilmayman. 

— Endi men kimga murojaat qilay? 

Quyosh bir zum oʻylanib qoldi: suhbatni eshitgan shamol darhol butun dunyoga olam 

chirogʻining donoligi chegarasiz emas ekan, deya xabar tarqatadi. Qolaversa, Olam Tilida 

gapirib turgan bu boʻzboladan ham qochish aqldan emas. 

— Yordamni Hammasini Bitgan Qoʻldan soʻrab koʻr, — dedi Quyosh. 

 

Shamol shodon qiyqirdi va behad kuch bilan esa boshladi. Bir necha chodirlar qulab 

tushdi, qoziqqa bogʻlangan otlar yuganini uzdi, qoyadagi odamlar uchib tushib ketmaslik 

uchun bir-birlariga qapishib olishdi. 

 

Santyago Hammasini Bitgan Qoʻlga oʻgirildi va shu damdayoq Olam sukutga choʻmdi. U 

jimlikni buzishga jur'at etolmadi. 

 

Keyin Sevgi kuchi uning yuragidan toshdi va boʻzbola ibodatga kirishdi. U ibodatida 

hech narsa tilanmadi, biror-bir soʻz demadi, qoʻylari yaylovli boʻlgani uchun shukrona 

aytmadi ham, billur doʻkoniga koʻproq xaridor kelishini-yu, oʻzi sahroda uchratgan qiz 

uni kutishini ham oʻtinib soʻramadi. Atrofga choʻkkan jimlikda u Qoʻl tomonidan 

kiritilgan belgilarni sahro, shamol va quyosh ham qidirayotganini tushundi. Boʻzbola bu 

belgilar butun Yer yuzi va koinotga tarqalib ketganini tushundi va sirtdan qaraganda 

ularning hech qanday ahamiyatli jihati yoʻqligini angladi. Na sahro, na shamollar va na 

odamlar ularning nima maqsadda yaratilganini bilishmaydi. Faqat Hammasini Yaratgan 

Qoʻlning bunga aloqasi bor va faqat U moʻ'jiza yaratishga: okeanlarni sahrolarga, odamni 

---