Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

— U holda oʻlasan. Biroq Oʻz Taqdiring yoʻlida oʻlmoq, hatto Yoʻlning mavjudligini 

xayoliga ham keltirmagan minglab odamlar qatori qazo qilishdan koʻra yuz bor afzal. 

Xullas, tashvishlanma. Odatda oʻlim xavfi hayotiy kuchlarni va sezgilarni kuchaytiradi. 

 

Birinchi kun oʻtdi. Sahroda katta jang boʻldi, yaradorlarni qoʻnalgʻaga keltirishdi. «Oʻlim 

hech narsani oʻzgartirmaydi», — Oʻyladi Santyago. Safdan chiqqanlarning oʻrnini 

boshqalar egallashadi va hayot oʻz maromida davom etaveradi. 

— Sen keyinroq oʻlishing ham mumkin edi, doʻstim, — dedi jangchilardan biri oʻzining 

halok boʻlgan birodariga. — Hozir boʻlmasa, urushdan keyin. Qanday boʻlmasin, baribir, 

ajalga chap berishning iloji yoʻq. 

 

Shomga yaqin boʻzbola Alkimyogarni izlab ketdi. 

— Men shamolga aylana olmayman, — dedi u Alkimyogarga. 

— Esla, men senga nima degandim: olam bu Tangrining zohiriy qismi. Alkimyo esa 

ruhiy komillikni moddiylashtiradi. 

— Sen nima qilayapsan, — soʻradi Santyago. 

— Qirgʻiyimni ovqatlantirayapman. 

— Shartmi? Agar men shamolga aylana olmasam ikkimizni ham oʻldirishadi-ku. 

— Ikkalamiznimas, seni, — javob qildi Alkimyogar. — Men esa shamolga aylana 

olaman. 

 

Ikkinchi kuni boʻzbola qoʻnalgʻa chetidagi qoyaning ustiga chiqdi. Qorovullar uni 

qarshiliksiz oʻtkazib yuborishdi: ular shamolga aylana oladigan sehrgar paydo boʻlganini 

eshitishgan va undan chetroq yurishga urinishardi. Qolaversa, sahro harqalay zindondan 

tuzukroq. 

 

Santyago oqshomgacha — kun boʻyi sahroni kuzatdi. Yuragiga quloq tutdi. Sahro esa 

uning qoʻrquvini uqdi. 

 

Ular bir tilda gaplashishdi. 

 

Uchinchi kuni qabila boshligʻi oʻzining harbiy sardorlarini yigʻdi. 

— Koʻraylik-chi, bu boʻzbola qanday qilib shamolga aylanarkan, — dedi u. 

— Koʻramiz — javob qildi Alkimyogar. 

 

Santyago ularni oʻzi kecha kun boʻyi oʻtirgan joyga olib bordi. Keyin oʻtirishlarini 

soʻradi. 

— Biroz kutishga toʻgʻri keladi, — dedi u. 

— Shoshayotgan joyimiz yoʻq, — dedi qabila boshligʻi. — Bizlar sahro odamlarimiz. 

 

Santyago ufqqa qaradi. Oldda togʻlar, qum barxanlari, qoya-toshlar bor; giyoh koʻkarishi 

aqlga sigʻmaydigan qumloqda ajabtovur yer bagʻirlab oʻt-oʻlanlar oʻsib yotibdi. Uning 

roʻparasida sahro yastanib yotibdi — bir necha oy uni kezdi, biroq baribir sahro siru 

sinoatining arzimasgina qismidan xabardor boʻldi. Yoʻlida angliyalikni, karvonlarni 

---