Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

Shamol yanada kuchli esdi, osmon qum toʻzoni bilan qoplandi va quyosh oltin barkashga 

aylandi. 

 

Qoʻnalgʻadan turib kuzatayotganlar hech narsani ajrata olishmadi. Sahro odamlari 

shamolning bu qiligʻini bilishar va uni «samum», deb atashardi. Ular uchun bu dengiz 

boʻronidan-da dahshatli edi, vaholanki, ular umr boʻyi dengizda boʻlishmagandi. Otlar 

kishnab yubordi, qum zarralari qurol-yarogʻga urilib gʻichirladi. 

 

Harbiy sardorlardan biri qabila boshligʻi tomon burilib dedi: 

— Yetarli boʻldi, chamamda? 

 

Ular Santyagoni koʻrmasdi. Yuzlari oq roʻmol bilan koʻzlarigacha burkangan, koʻzlarida 

qoʻrquv qotib qolgan. 

— Buni toʻxtatish kerak, — dedi boshqa bir harbiy sardor. 

— Mayli, Olloh oʻzining jamiki qudratini namoyon etsin, — javob qildi qabila boshligʻi. 

— Men odam qanday qilib shamolga aylanishini koʻrishni istayman. 

 

Biroq qoʻrqqanini sezdirganlarning ismini u eslab qoldi. Va shamol tingach, ikkalasini 

ham mansabidan olib tashlashga qaror qildi, zero, sahroda qoʻrqish yaramaydi. 

— Shamol menga seni sevgini biladi deb aytdi, — Quyoshga murojaat qildi Santyago. — 

Shunday boʻlsa, Olam Qalbini ham bilishing kerak — axir, Olam Qalbi sevgidan bino 

boʻlgan. 

— Bu joydan menga Olam Qalbi koʻrinib turadi, — javob qildi Quyosh. — U mening 

qalbimga murojaat etadi va biz birgalikda oʻt-oʻlanni oʻsishga, qoʻylarni esa soya joylarni 

qidirib topishga majbur etamiz. Bu joyda turib — bu joy sizlarning dunyongizdan juda 

olisda — men sevishga oʻrgandim. Bilaman, agar Yerga ozgina yaqinlashsam, jamiki 

jonzot halok boʻladi va Olam Qalbi barham topadi. Va biz uzoqdan bir-birimizga 

termilamiz, uzoqdan turib bir-birimizni sevamiz. Men Yerga hayot va issiqlik 

bagʻishlayman, Yer esa — mavjudligimning mohiyatini ta’minlaydi. 

— Sen sevgini bilasanmi? — takror soʻradi Santyago. 

— Olam Qalbini ham bilaman, chunki koinotni tinimsiz kezib, biz u bilan koʻp 

gaplashamiz. U menga oʻzining asosiy muammosini gapirib berdi: hozirgacha faqat 

toshlar va giyohlar olamdagi hamma narsalarning yagonaligini tushunadi. Shu bois 

temirning misga oʻxshashi, misning esa oltindan farq qilmasligi talab etilmaydi. Bu 

yagona olamda har narsaning oʻzining aniq vazifasi bor va agar bularni bitgan Qoʻl 

Ijodning beshinchi kunida toʻxtaganida, barisi bir yagona Simfoniyaga uygʻunlashardi. 

Biroq oltinchi kun ham bor edi. 

— Sen donosan, — javob qildi boʻzbola, — chunki hammasini uzoqdan koʻrib turasan. 

Biroq sen sevgi nimaligini bilmaysan. Agar odam paydo boʻlmaganida Ijodning oltinchi 

kuni ham boʻlmasdi. Mis misligicha qolaverardi, qoʻrgʻoshin — qoʻrgʻoshinligicha. Ha, 

har narsaning oʻz Yoʻli bor, biroq bu yoʻl payti kelib bosib oʻtiladi. Shuning uchun 

nimagadir aylanmoq kerak, yangi Yoʻlni boshlash lozim. Va olam Qalbi chindan yaxlitlik 

kasb etguncha yoʻlni davom etish zarur. 

 

---