Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

кутиши керак эди. Бу қутиш унга қониқиш, лаз-
зат берарди. Ҳаётида ҳеч қачон у ўзини шу қадар
яхш и, шундай тинч-хотиржам ҳис қилмаганди,
ўз-ўзи билан шундай бирликни ҳеч қачон - ҳат-
то ўш анда, ўз тоғида ҳам, - ҳунарининг талаби
билан бўлган танаф ф ус соатларида ўз қурбон-
ларининг ёнида миж ж а қоқмай қутган чоғлари-
да бўлганидек ҳис қилмаганди. Фақат шундай
лаҳзаларда унинг тунд миясида деярли қувноқ
фикрлар пайдо бўларди.

---

262
Патрик Зюскинд
Ажиб ҳолатда бу фикрлар келажакка қара-
тилмаган эди. У бир неча соатдан кейин олади-
ган ифор ҳақида ўйламасди, йигирма беш қиз
ифоридан олинган атирлар ҳақида эм ас, кела-
ж ак ҳақидаги режалар ҳақида эмас, бахт ҳақида
эмас, муваффақият ҳақида эмас. Йўқ, у ўтмишни
эсларди, У хотирасида ўз ҳаёт йўлидаги бекатлар-
ни чақирарди - Гайар хонимнинг уйи ва қуёшда
қизиган нам ўтинлар тахламидан кичкина, ба-
лиқ иси келадиган Ла Напуль посёлкасига қилган
бугунги саёҳатигача. У кўнчи Грималь, Жузеппе
Бальдини, маркиз де ла Тайад-Эспинассни эсла-
ди. У Париж шаҳрини эслади, унинг улкан, минг-
лаб жилоларга кўмилган сассиқ буғларини, Марэ
кўчасидаги малласоч қизни, ернинг озод кенглик-
ларини, енгил шамол, ўрмонни эслади. У Овер-
нидаги тоғни ҳам эслади - лекин бу хотирадан
зинҳор қочмади, - тушларини эслади. У бу нарса-
ларнинг ҳаммасини катта мамнуният билан эсла-
ди. Ҳ а, ортига боқаркан, ўйларди у, бахт, омад
унга алоҳида кулиб боқди ва тақдир уни чалкаш
бўлса ҳам, охир-оқибат ишончли йўлга бошлади,
- йўқса у ҳозир шу ерда, бу қоронғи хонада, ўз