Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

артдики, ёғнинг кичик томчиларини ҳам, унинг
тери тешикларидан ва улар билан бирга сўнгги
ипларни ва қизнинг ифори бўлакларини чиқариб
олди. Энди унинг учун қиз ҳақиқатдан ўлик эди,
гулларнинг чиқиндилари каби сўлиган, синиққан
ва пўк эди.
У ички қўйлакни ичида фақатгина ўша қиз
яшашда давом этаётган катта ҳидга тўйинган мато
ичига ташлади, у ерга қизнинг сочлари солинган
тзшги кўйлакни ҳам ташлади ва барчасини қўл-

---

264
Патрик Зюскинд
тиғидаги кичик халтага ўради. У мурдани жойига
ёпиб кўйиш учзш ўзини овора қилмади. Гарчи тун
қоронғиси аллақачон тонгнинг кулрарг-кўкимтир-
лигига айланган бўлса-да ва хонадаги буюмлар
элас-элас кўрина бошлаган бўлса-да, қайтиб бир
марта бўлса ҳам кўзлари билан кўриш учун қиз-
нинг тўшагига қарамади. Қизнинг қомати уни қи-
зиқтирмасди. Қиз ортиқ унинг учун тана сифатида
мавжуд эмасди, фақатгина ҳидсиз тана эди, холос.
Ҳид эса унинг қўлтиғида эди ва уни ўзи билан олиб
кетди.
У секингина токчага сакраб чиқди ва қўйил-
ган нарвон орқали пастга тушди. Ҳовлида яна
шамол турганди, осмон тиниқлашган ва ер узра
совуқ тўқ қўк ёғду сочарди. Ярим соатдан кейин
хизматкор аёллардан бири ошхона ўчоғига ўт
ёқди. Ҳовлига ўтин учун чиқаркан, суяб қўйилган
нарвонга қўзи тушди, лекин ҳеч нарса ўйламади,
чунки у ҳали уйқусирар эди. Тез орада олтидан
кейин қуёш чиқци. Улкан, ранглари тилло тан-
ганикидай - у денгиздан иккала Лерин ороллари
аро бош қўтарди. Осмонда бир парча ҳам булут
йўқ эди. Ёп-ёруғ баҳор қуни бошланаётган эди.
Хонаси ғарбга қараган Риши еттида уйғон-