Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

ди. Шзшингсиз ҳам буни биларди.
Лекин бунга қарамай, гарчи уни «Амур ва
Психея»нинг ўткир ҳиди ҳар томонлама ўраб кел-
са-да, эски эман столи ёнига синаш учун келди.
Белбурма камзулининг чўнтагидан, чап чўнтаги-
дан, янги қордай оҳ тўрли рўмолчани олди, уни
ёйиб, узун томизғичда аралаштиргичдан тортиб
олган бир неча томчи атирни томизди. Чўзилган
кўлидаги рўмолчани шабадалатгандек силкитиб,
ортидан унинг ҳидини ичига тортаркан, одати-
ча нозик ҳаракат билан бурни тагидан олиб ўтди.
Узун, бўлиб-бўлиб ҳосил қилинган нафас чиқариш
асносида у табуреткага ўтиришга мажбур бўлди.
Бир дақиқа олдин унинг юзи ғазабдан қип-қизил
эди - энди у бирданига бўздек оқарди.
- Бўлиши мумкин эмас, - секин ғўлдиради у, -
худо ҳаққи, бўлиши мумкин эмас. У қайта-қайта
рўмолчани димоғига тутар, ҳидлар, бошини чай-

---

108
Патрик Зюскинд
қар ва ғўлдирарди: «Бўлиши мумкин эмас». Бу
«Амур ва Психея», ҳеч қандай шубҳасиз «Амур ва
Психея» эди, шу қадар аниқлик билан нусха олин-
ган, ҳидларнинг манфур олий қоришмаси эдики,
ҳатто Пелисьенинг ўзи уни ўз маҳсулотидан ажра-
та олмаган бўларди. «Бўлиши мумкин эмас...»
Буюк Бальдини табуреткада кичкина ва бўздек
оқариб ўтирар, тумов бўлган қиз каби гоҳ-гоҳида
бурнига олиб ббраётган қўлидаги рўмолчаси би-
лан кулгили туюларди. Унинг тили лол бўлиб қол-
ганди. У ҳатто «Бўлиши мумкин эмас!» деёлмай
қолганди, аралаштиргичдаги нарсага кўз узмай
қараркан, фақатгина бошини сарак-сарак қилар
ва бир оҳангда: «Ҳм, ҳм, ҳм ...ҳм , ҳм, ҳм ...ҳм , ҳм,
ҳм...» дея ғўлдирарди. Бир оз вақтдан сўнг Гренуй