Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

дастасини кўргандай бўлди; у ҳуркак қушлар қў-
шиғини ва бандаргоҳ қаҳвахонасидан келаётган
олис мусиқани эшитди; у жуда яқинда, қулоқла-
ри остида: «Мен сени севаман!» деган шивирни
эшитди ва роҳатдан этлари жимирлаб, сочлари
тикка-тикка бўлиб кетганини ҳис этди шу онда!
Ҳозир, шу онда, айнан шу лаҳзада! У кўзларини
очди ва лаззатдан ингради. Бу атир шу пайтгача
маълум атирлардан эмасди. Бу муаттарлик сиз-
нинг ҳидингизни яхшилайдиган нарса эмасди,
суртма эмасди, пардоз воситаси эмасди. Бу та-
момила ўзига хос, янги нарса эдики, ундан бутун
олам, сеҳрли бадавлат олам чиқиб кела оларди, ва
сиз атрофингиздаги манфур оламни дарҳол уну-
та олардингиз ва ўзингизни шундай бой, шундай
тўкин, шундай яхши ҳис қилардингизки...
Бальдинининг бошидаги тикка бўлган сочлари
пасайди, злни эс-ҳушини йўқотадиган руҳий осо-
йишталик қамраб олди. У стол четида ётган чарм-
ни, эчки терисини олди, пичоқни ҳам олди ва

---

«Ифор>
111
чармни бичди. Кейин бўлакларни шиша қатлам-
ли ванначага солди ва унга янги атирдан куйди.
Сўнгра кюветани шиша қатлам билан ёпди, атир-
нинг крлганини иккита шигцачага куйди, ёрлик;
ёпиштйрди, уларга эса «Неаполь туни» деб ёзиб
қўйди. Кейин чироқни ўчирди ва узоқлашди.
Юқорида, кечки овқат чоғида хотинига ҳеч
нарса демади. Аввало, у хотинига кундузи қабул
қилган тантанали-ҳаққоний қарори ҳақида ҳеч
нарса айтмади. Хотиниям унинг кувноқлашиб
ҳолганини сезгани ва бундан кўнгли чоғлиги учун
ҳеч нима демади. Унга иродали феъл-атвор бер-
гани учун Худони алҳагани Нотр-Дамга ҳам бор-