Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

яъни Бальдинининг нз^қтаи назарида бу тараққи-
ёт эди. Гренуйнинг мўъжизалари мўъжизалигича
қолди. Лекин энди уларни таъминлаётган йўриқ-
номаларини хавф солувчи шз^ҳратдан соқит қи-
ларди, ва бу ўз афзалликларига эга эди. Гренуй
профессионал усулларни ва услубларни қанчалик
яхши эгалласа, шартли атторлик тилида фикрла-
рини қанчалик бемалол баён қила олса, хўжайин
ундан шунчалик кам хавфсирар ва ғазабланарди.
Тез орада Бальдини уни ҳид билиш соҳасида тўла
истеъдодли одам ҳисоблай бошласа-да, зинҳор
иккинчи Франжипани деб ва албатта, қандайдир
ҳушёр афсунгар деб ҳам санамасди, Грензйга эса
бу ҳеч гап эмасди. Ҳунармандлик малакалари
ва атамалар унга фақат ажойиб ниқоб сифати-
да хизмат қилди. У қўшиладиган моддаларни ўл-
чашда ўзининг қоидаларга интизомли риоя қили-
ши билан аралаштиргични чайқатишда, синаш
Знун оқ дастрўмолни ҳўллашда Бальдинини аниқ
тинчлантирарди. У худди хўжайиннингўзидек рў-
молчани шундай чаққонлик билан ёзишни, худди
у каби назокат билан бурни остидан ўтказишни
биларди. Вақт оралиқларини эҳтиёткорлик билан
тартиб этар экан, бу ҳолатда, у Бальдини сезиб
қолиши з^чун атайлаб хато қиларди: ниманидир

---

«Ифор»
119
фильтрлашни унутарди, тарозини нотўғри ўрна-
тарди, формулага анбарнинг мислсиз юқори фои-
зини ёзарди ва кейин уни астойдил тузатиш учун
ўзига дакки беришга имкон берарди. Бальдинини
у шундай қилиб хомхаёлга чалғитарди, натижада
барчаси қоидали ва ишонарли йўл билан борар-
ди. Ахир у қарияни чўчитишни истамасди. Ун-
дан ҳақиқатданам ўрганишни истарди-да. Атир