Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

Сенинг буюмларга муносабатинг, қўполлигинг,
бефаросатлигинг шуни кўрсатдики, сен ҳеч нар-
сани фаҳмига етмайсан, сен ёввойи ва бетамиз-
сан, бунинг устига ярамас безбет манқасан! Сен
лимонад аралаштира олмайсану, сенга оддий
қизилмия сувини сотишни ҳам ишониб бўлмай-
ди, сен бўлсанг атторликка қўл урмоқчисан! Агар
сени хўжайининг кўнчилик эритмасига қўйган
бўлса, хурсанд ва миннатдор бўл! Ва ҳеч қачон
атторнинг остонасини босиб ўтишга ҳаддинг сиғ-
масин, эшитдингми, ҳаддинг сиғмасин!»
Шундай сўзлади Бальдини. У ҳали гапираркан,
ҳамма ёқни «Амур ва Психея» атирининг ҳиди
тутди. Атирда сўзлардаги ҳаққоният, муқаррар-
лик, ҳис ва иродадан кўра кучлироқ қатьият бор
эди. Атирдаги қатъийлик рад этиб бўлмас, тўсиқ-

---

«Ифор»
107
сиз эди, у танамизга гўёки бағримизга тўладиган,
биз нафас оладиган ҳаво янглиғ кириб келарди,
у бизни тўйинтирар, унга қарши восита йўқ эди.
Гренуй шишани жойига кўйди, бўғзидан атир-
дан ҳўл бўлган кўлини олди ва уни камзулининг
этагига артди. Бир-икки қадам ортга чекинди,
Бальдинининг таъналар ёмғири остида кўмилган
беўхшов таъзим ҳозиргина яратилган атирнинг
ҳидини таратиш учун ҳавони тебратди. Гарчи
Бальдини ҳали-ҳамон авжига чиқар, ёзғирар,
куйинар экан, қўрган кўзгагина намойиш этил-
ган кутуриши ҳар бир нафаси ила қалбининг қаъ-
ридан тобора кам озиқланарди. У мағлуб эканини
англади, шу туфайли нутқининг якуни ҳам куруқ
бақир-чақирга айланиб ҳолганди. У тинчиб қол-
ганда, анчагача жимиб кетди ва унга энди Гре-
нуйнинг «тайёр» деган луқмаси ортик, керакмас-