Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

аниқроқ бўлди, яқин орада у аллақачон режали
равишда ҳидлар иншоотлари қуришни бошлаш-
га киришиши мумкин эди: уйлар, деворлар, зи-
налар, миноралар, ертўлалар, хоналар, яширин
ҳужралар... ажойиб ҳидлар тузилмасининг ҳаш а-
матли ички қалъаси кундан-кунга кенгайиб, кун-
дан-кунга гўзаллашиб ва мукаммаллашиб борди.
Ўш а ҳолат, яъни бу дабдабанинг бошида қотил-
лик яширинлиги унга (у ўзига умуман бу ҳақда
ҳисоб берганмикин) тамоман фарқсиз эди. Марэ
кўчасидаги қизнинг қиёфасини - унинг юзлари-
ни, унинг баданини - аллақачон эслай олмасди.
Ахир у яхшироғини сақлаб қолган, қизнинг ҳиди
моҳиятини олган ва ўзлаштирганди.
Бу вақтда Парижда ўнлаб атторлар саноқда
бор эди. Улардан олтитаси ўнг қирғоқда яшарди,
олтитаси - чап қирғокда, қоқ ўртадаги биттаси
эса, ўнг қирғоқни Сите ороли билан туташтирган
айнан Менял қўпригида яш арди. Бу кўприкда
икки томондан тўрт қаватли уйлар шу қадар зич
эдики, бирор жойдан дарёни қўриб бўлмасди, шу-
нинг учун рисоладагидай, кенг, тош терилган ва
бунинг устига фавқулодда чиройли қўча таассу-
ротини берарди. Аслида, Менял кўприги шаҳар-
нинг энг диққатга сазовор даҳаларидан бири ҳи-
собланарди. Бу ерда заргарлар ўз маҳсулотлари-
ни, ўймакорлар қора ёғочларни, энг яхши усталар»
ясама сочлар, жомадонлар, сумка ва катмонлар,
нафис ички кийим ва пайпоқлар, расмлар учун
чорчўплар ва отда юриш учун этикларни, кашта-
чилар зар погон, дегрезлар олтин тугмалар ва пул-

---

«Ифор>
61
донларни таклиф этадиган машҳур дўконлар бор
эди. Шу ерда аттор ва қўлқопчи Жузеппе Вальди-