Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

зайтунзорнинг кичик моделини яратдики, уни
митти шишачага беркитиб, ўзи билан олиб юри-
ши, ва агар хоҳласа, уни жонлантириши мумкин
эди. Албатта, ҳидлар билан тузган ажойиб эрмак-
лар унинг ўзинигина овунтирарди ва унинг ўзи-
гагина маълум эди. Лекин унинг ўзи бу бемаъни
ўйинлардан завқланар эди ва ўйин жазавасида
хушбўй манзаралар, натюрмортлар ва алоҳида
нарсаларнинг суратларини яратар экан, ҳис эт-

---

<Ифор»
223
ган бундай ҳақиқатдан ўта бахтиёрлик унинг ҳа-
ётида олдин ҳам, кейин ҳам бўлмаганди. Тез ора-
да эса у тирик объектларга ўтди.
У қишки паш ш а, личинка, каламуш, май-
да мушукларни тута бошлади ва уларни қайноқ
ёққа ботира бошлади. Кечалари бостирмага мол-
лар, эчкилар ва чўчқалар ёнига уларни бир неча
соат ёғ суртилган матолар билан ёпмоқ ёки ёғли
бинт билан ўрамоқ учун тушарди. Ёки қўйхонага
хушбўй юнгини вино спиртида ювиш учун қўзи-
чоқнинг жунини қирқишга яширинча кирарди.
Аввалига натижалар у қадар руҳлантирадиган
бўлмади. Негаки мис лўкидои каби чидамли нар-
салардан фарқли ўлароқ, жониворлар ўз ҳидини
беришни истамасди. Чўчқа/шр ўзидан бинтлар-
ни сидириб ёнбоши билан охурларга ишқаланар-
ди, қўйлар тунда уларга пичоқ билан яқинлаш-
ганда маърардилар. Сигирлар елинларидан ёғли
латталарни астойдил силтаб ташлардилар. Тутиб
олган қўнғизларининг баъзилари, уларни қайта
ишлашга уринганда, бениҳоя сассиқ ажралмалар
чиқарарди, каламушлар эса, балки қўрқувдан,
унинг олий даражада ҳис қилинувчи ёғупалари-
га бўшалиб юборарди. Ёғда қайнатмоқчи бўлган