Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

ҳиди абадийга учиб кетаётган чоғда ҳидлаётгани-
ни кўрди. Бу сокин ўлим эди, у гўё димиққандек,
аксинча, секин-аста, азобларда ўзини бу манфур
ва қўрқинч дунёга тўзғитар эди.
Уни титроқ босди ва ўз режаларидан воз ке-
чиш, кеча қаърига чиқиш ҳамда бош оққан то-
монга кетиш истаги чулғаб олди. Унинг қор
босган тоғлардан ошгиси, тўхтамасдан Овернига-
ча юз милни босиб ўтгиси, у ерда ўзининг эски ғо-
рига эмаклаб кириб ухлагиси ва уйқусида ўлгиси
келди. Лекин бундай қилмади. У жойида қолди
ва гарчи кучли бўлса-да, истакларга берилмади.
Тобе бўлмади, чунки бош оққан томонга кетиш
ва ғорга кириб олиш унинг эски истаги эди. У
буни бошидан ўтказганди. Ҳали синаб кўрмаган
нарсаси бўлса, инсон ҳидига, шу қадар шоҳона,
тош девор ортидаги қизнинг ҳиди каби ҳидга
эга бўлиш эди. Гарчи эга бўлиш ва ҳиднинг сўнг-
ги томчисини йўқотиш унга даҳшатли равиш да

---

«.
Ифор»
231
қимматга тушишини туш унса-да, барибир, шун-
чаки уни ҳам , буни ҳам рад этишдан қўра эга
бўлмок, ва йўқотмоқ унга азизроқ туюлди. Нега-
ки, у бир умр рад этиб келганди. Лекин ҳеч қа-
чон эга бўлмаган ва йўқотмаганди.
Аста-секин иккиланишлар ва улар билан бир-
га титроқ ҳам чекинди. У ўзини яна қайта иссиқ
қон қизитганини ва ўйлаган нарсасининг амалга
ошиши истаги яна қайта уни банд этганини ҳис
қилди. Уни илгаригидан кучлироқ эгаллади, чун-
ки энди бу истак соф ташналиккина эмас, бал-
ки яна пухта ўйлашга қарор сифатида ҳокимлик
қиларди. Ўз-ўзида қуримоқ ёки пастга тушишга
ўзини қўйиб бериш каби кана Гренуй танлаш-