Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

га, ўз шахсий ҳидига эга эди ва бу мастона, ажаб-
товур лаҳза давом этаркан, уни ўзида севди ва у
туфайли ўзини севди. У шу ўзига ошиқлик ҳис-
сиёти билан уйқуга кетишни истади. Лекин худ-
ди шу қўзларини юмган ва орзуларга чўмиш учун
бор-йўғи бир наф ас олиши керак бўлган паллада
ифор уни тарк этди, бирданига йўқолди ва унинг
ўрнини эчки оғилининг совуқ ҳиди тўлдирди.
Гренуй даҳш атга тушди. «Бордию, - ўйлади
у , - агар бу мен эгаллаган ифор тугаса-чи, ахир
бу ҳидлар ўткинчи бўлмайдиган хотираларимда-
ги каби эм ас. Ҳақиқий ҳид ташқи дунёда тўзғиб
кетади. У учувчан. У тўзғиб кетганида мен унп
олган манба бўлмайди. Мен яна олдингидек ҳеч
вақосиз қоламан ва яна ўзимга қалбакиликлар
билан ёрдам беришимга тўғри келади. Йўқ, ол-
дингидан баттар бўлади! Ахир мен уни биламан

---

230
Патрик Зюскинд
ва унга, менинг ўз шоҳона ифоримга эгаман ва
уни унутолмайман, чунки мен ҳеч қачон ҳидлар-
ни унутмайман. Д ем ак, бутун умр уиинг хотира-
лари билан азоб чекишим керак, худди ҳозирги-
дек, истакларим амалга ошиши олдидан бўлга-
нидек... Унда, умуман, нега унга эгалик қилиш-
ни истайман, менга нега керак у?»
Бу фикр фавқулодда ёқимсиз эди. Гренуй
беҳад қўрқди, ҳали эга бўлмаган ҳидини эгалла-
гач, уни яна йўқотиши муқаррарлигидан қўрқ-
ди. Уни қанча узоқ ушлаб тура олади? Неча кун?
Неча ҳаф та? Балки, бир ой, агар жуда эҳтиёт қи-
либ ишлатса-чи? Кейин-чи? У аллақачон шиша-
чадан сўнгги томчини силкитиб олаётганини, ши-
шачани вино спирти билан заррадек қолдиғи ҳам
қолмаслиги учун чайқаётганини, унинг севимли