Зюскинд янги аор двлоди — — цгошкёнт

нини таҳқирлашга ҳадди сиққан бу ҳидлар устига
момақалдироқдек босиб келди. Бу қабоҳат усти-
га буғдой даласидаги дўлдек ёпирилди, қуюндек
унинг кулини кўкка совурди ва дистилланган
сувнинг тозаловчи улкан тошқинига чўктириб
юборди. Унинг ғазаби шунчалар ҳақ эди. Унинг
ўчи шунчалар юксак эди. Ҳа! Қандай олий лаҳза!
Гренуй, бу кичкина одам, ҳаяжондан титрарди,
унинг танаси ҳузурдан қалтироқ ила сиқилар ва
шундай тўлғонардики, қандайдир лаҳзада ғор-
нинг шифтига урилди, кейин бўшашди ва бў-
шалган, чуқур қониқиш ҳосил қилган ҳолда ётиб
қолди. Бу барча ёмон ҳидларни чиқариб юбориш
ҳолати ҳақиқатдан ҳам жуда ёқимли эди, жуда-
я м ... Унинг тасаввуридаги жаҳон театри саҳнаси-
да бу кўриниш энг севимли бўлиши керак, негаки
у таҳсинга лойиқ фақат ҳақиқий буюк қаҳрамо-
нона фаолиятларгина тақдирланадиган мўьжиза-
вий ҳиссиётни ҳадя этарди.
Энди унинг бир қанча вақт дам олишга ҳаққи
бор эди. У ўзининг тош ўриндиғига чўзилди: жис-
ман - қоронғи ғорда жой қанча бўлса, шунча.

---

«Ифор>
155
Бироқ ботинан ўз кўнглининг тозалаб супуриб
ташланган ҳудудида у бемалол бор бўйи билан
чўзилди ва энг нафис ҳидлар ҳақида ширин ор-
зуларга берилди. Масалан, у машомига баҳорги
ўтлоқларнинг ўткир ҳидли насимини; қорақайин
дарахтининг яшил баргларида ўйнаётган илиқ
май шабадасини; тузланган бодомдек шўртанг
денгиз шамолини чақирарди.
У оқшомга яқин турарди - айтиш керакки, оқ-
шомга яқин, чунки, албатта, ҳеч қандай оқшом
ёки тонг ёки кундуз ҳам йўқ эди, қоронғилик ҳам,
ёруғлик ҳам, баҳорги ўтлоқлар ҳам, қорақайин-