Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

29
ой нурини жуда кам ўтказарди. Лекин бугун шу ҳам йўқ эди. Балки бугун
ой йўқдир, балки янги ой чиққандир.
Янги ой чиққан кеча... Совуқ бўлмасада титрай бошладим. Шу аҳволда
қанча ётдим, билмайман, бир маҳал узоқдан овозлар эшитила бошлади.
Овозлар менинг отимни айтиб чақирардию, нотаниш эди. Жавоб
бермоқчи бўлдиму, овозим чиқмади. Овоз бергунимча анча пайт ўтди.
Унгача овозлар узоқлашиб улгурди. Юзимга тушган ёмғирдан ўзимга
келдим. Оёқларимни қимирлатмоқчи бўлдим, иложи бўлмагач, зўрға
қўлларимни ҳаракатга келтириб юзимни ёпдим. Шу маҳал овозлар яна
эшитилди. Бу гал овоз узоқдан келди, мени бир неча киши бирданига
чақирарди. Шивирлаган овозимни ҳеч ким эшитмади, қаттиқ қичқириш
учун ҳолим етмасди.
Кутилмаганда қулоғим остидан аллақандай ҳайвоннинг пишқиргани
эшитилди. Қимирламай ётавердим. Кутилмаганда кўзимга хира нур
тушди. Нур яқинлашиб кўзимни фонарнинг нури қамаштириб юборди...
― Белла! - деди нотаниш овоз. ― Ҳеч қаеринг оғримаяптими?
Жавоб беролмадим.
― Мен Сэм Улейман. Даданг сени қидириш учун жўнатган. Ўрнингдан
тура оласанми? Мен худди гапини тушунмаётгандек унга тикилиб
ётавердим.
Аҳволим яхшимаслигини тушунди шекилли, энгашиб мени даст кўтарди.
Сэм мени худди жонсиз қўғирчоқдек кўтариб, катта-катта қадамлар билан
ўрмон оралаб орқага қайта бошлади. Бегона одам кўтариб кетаётганидан
норози бўлсамда, қаршилик кўрсатишга ҳолим йўқ эди. Кўп ўтмай чироқ
нурлари кўзга ташланиб, одамларнинг овози эшитила бошлади.
― Уни топдим! — қичқирди халоскорим баланд овозда. Бир тўда одам
биз томонга югурди.
― Йўқ, назаримда яраланмаган, — кимгадир жавоб қайтарди у, — фақат
тинимсиз “у кетди” деб такрорлаяпти.
Наҳотки бу гапни овоз чиқариб айтган бўлсам, уятдан лабимни қаттиқ
тишладим.
― Белла, қизалоғим, яхшимисан?
Дадамнинг овозини ўнлаб товушлар орасидан таниб олдим.
― Дада, - дедим зўрға. Овозим ўзимга бегонадек эшитилди.
― Шу ердаман, болам.
Сэм мени кимгадир узатди. Сезишимча, энди дадамнинг қўлидаман.
— Балки мен кўтариб оборарман, — таклиф қилди Сэм.
― Йўқ, ўзим, — деди дадам ва чайқалганча кета бошлади.
Мени ерга қўйинг, дегим келдию, лекин овозим чиқмади. Ўрмон ичини
фонар нурлари тутиб кетди. Ўрмоннинг турли бурчакларидан фонар
тутганлар биз томон югуриб келишарди. Кўзларимни юмдим.
― Уйимизга келдик, қизалоғим, — дадам йўл бўйи шу гапни
такрорларди.