Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

172
― Бу менинг хатоим эди, — жавоб берди Элис ҳам ўша оҳангда. — Уни
тузатмоқчи бўлдим.
― Нима бўлди? — сўради. Ортимиздан қулоғини динг қилиб
келаётганлар учун шивирлаб гапиришаётганини сезиб турардим.
― Буни тарихи узун. — Элис кўзлари чақнаб менга қараб қўйди.
― Қисқаси, у ростдан ҳам қоядан сакраган, лекин жонига қасд қилишни
хаёлига ҳам келтирмаган. Белла шу кунларда ўтказилиши керак бўлган
қалтис спорт мусобақасига тайёрланаётган экан. — Қолганини хаёлан
гаплашишди шекилли, жимиб қолишди, Эдвард ҳар замонда бош силтаб
қўярди. Йўлак пастлаган сайин илонизи шаклига кириб борарди. Жейн
исмли шарпа буткул кўздан йўқолганди. Олдинда кетаётган Элис ҳам тор
туйнукдан ўтиб, кўздан йўқолди. Туйнук оғзига темир панжара
ўрнатилган бўлиб, уни кўриб қадамимни секинлатдим.
― Хавотирланма, Белла, — Эдвард қулоғимга шивирлади. ― Элис сени
кўтариб олади.
Эдвард аввал ўзи тушиб, мени кўтариб олса ҳам бўларди, лекин орқада
Феликс ва Деметри киноя билан жилмайиб тургани учун аввал менга йўл
берди.
Тошга ўтириб оёғимни осилтирарканман "Элис" дедим овозим титраб.
― Шу ердаман, Белла, ― деди у тинчлантирувчи оҳангда. Лекин овози
жуда узоқдан эшитилди. Эдвард қўлимдан тутиб мени қоронғу бўшлиққа
туширди.
― Тайёрмисан? — сўради у.
― Тушир, уни, — овоз берди Элис.
Қўрққанимдан кўзларимни чирт юмдим, Эдвард йиқилишимга йўл
қўймайди...
Ҳаммаси тез рўй берди. Мени ўраб олган ҳавони ёриб ўтарканман, ҳатто
қўрқишга ҳам улгурмасимдан Элиснинг кутиб турган қўлларига келиб
тушдим.
Унинг қўллари тошдек қаттиқ бўлгани сабаб қўнишим оғриқли бўлди. У
мени ерга қўйгандан кейин ўзимга келиб атрофга алангладим. Ичкари
ғира-шира ёруғ эди. Нур бирдан сўнгач, Эдварднинг сезилар-сезилмас
ёруғлик таратиши мен учун ягона ёруғлик манбаи бўлиб қолди. У мени
елкамдан туттанича; янада тезроқ юра бошлади. Тошли, ўнқир-чўнқир
йўлда югуриб кета бошладик.
Қоронғуликда фақат менинг қадам товушларим эшитиларди. Эдвард мени
маҳкам бағрига босиб олганди. У ёнимдалигидан ҳатто мавҳумликдан ҳам
қўрқмасдим.
Энди нима бўлса бўлар, ҳеч бўлмаса ўлимимдан олдин у билан биргаман.
Бизга қандай ўлим тайёрлаб қўйишганини билгим келарди, лекин ҳатто
шивирлаб ҳам сўрай олмасдим, чунки биз чор тарафдан ўралгандик.
Атрофимдагилар ҳатто юрагимнинг уришигача эшитиб туришарди.
Борган сайин биз ер қаърига тушиб борардик, фақат Эдварднинг
бошимни силаб туриши қўрқувдан қичқириб юбормасликдан асраб