Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

171
жонини қурбон қилиб бўлсада, мени ҳимоя қилишга шай турарди.
Кутилмаганда Эдвард кескин орқага ўгирилди, Феликс ва Деметри ҳам
шундай қилишди, улар мен эшитмаган ниманингдир шарпасини
сезишганди.
― Ўзимизни муносиб тутайлик, ― деди қўнғироқдек жарангдор товуш.
— Орамизда хонимлар бор.
Элис сузгандек юриб келиб Эдварднинг ёнида пайдо бўлди. У
ҳамсуҳбатларининг ёнида ўта нозик, навниҳол кўринарди. Феликс билан
Деметри кутилмаган шамолдан кўтарилган плаш этакларини шошиб
тузатишди.
Феликснинг қовоғи уюлди, улар бу каби кутилмаган ўзгаришларни
ёқтиришмасди. 
― Биз ёлғиз эмасмиз, ― деди Элис. Шарпалар бўйнини чўзиб икки-уч
қадам нарида турган қизил кийимдаги оилани кўришди. Оила бекаси
улардан кўз узмас, эрини туртиб нималарнидир тушунтирарди. Деметри
уларга қаттиқ тикилди, кейин Эдвардга ўгирилиб: Эдвард, илтимос, ақл
билан иш қилайлик, — деди.
― Майли, ― кўнди Эдвард. ― Ҳозир ақл-фаросатимизни ишга солиб
орамиздан бир кишига жавоб берамиз.
Деметри хўрсинди: — Ҳеч бўлмаса холироқ жойда муҳокама қилайлик.
— Ортимиздан томоша қилиб турган оила атрофига олти эркак келиб
қўшилди.
Эдвард мени ҳимоя қилишга шайланиб туриши уларда шубҳа уйғотганди.
Мен уларга кетинглар, деб қичқирмоқчи бўлдим.
― Эдвард тишлари орасидан "йўқ", деди.
― Бас! — қоронғуликдан кимнингдир ўткир овози эшитилди.
Эдварднинг қўли остидан бизга яқинлашаётган кичкина шарпага кўзим
тушди. Бу ҳам Волтарилардан бири эди. Лекин ким? Яқинлашган шарпа
худи Элисдек нозик эди, фақат ёнғоқ рангдаги сочлари узун бўлиб,
елкасига тушиб турарди. Унинг ҳам елкасида узун плаш бўлиб, фақат
ранги қора эди. Унга қараб ўғил ёки қизлигини фарқлаб бўлмасди. Бу
митти шарпа барчани саросимага солиб қўйгани мени ҳайратлантирди.
Феликс билан Деметри дарров бўшашишди ва ортга чекинишди. Эдвард
ҳам қўлини тушириб: Жейн, деди шикаста овозда. Элис эса қўлини
қовуштириб, бефарқлик билан қараб тураверди.
― Ортимдан юринглар, ― деди у ва қоронғу муюлишга ўзини урди.
Феликс киноя билан жилмайганча бизга йўл бўшатди.
Элис дарров Жейннинг ортидан юрди. Эдвард эса елкамдан қучганча
олдинга интилди. Йўлак ичкарилаганимиз сари пасайиб борарди. Мен
Эдвардга савол назари билан қараганимда у бош силтаб қўйди. Ортимдан
оёқ товушларини эшитмасамда бошқалар ҳам изимиздан келишаётганини
сезиб турардим.
― Хўш, Элис, ― деди Эдвард ҳорғин. ― Сизларни бу ерда кўриб ҳайрон
бўлмаслигим керак, шундайми?