Зулмат остонасидаги муҳаббат (2-фасл) “янги ой” Стефани Майер

 https://telegram.me/e_kutubxona

---

175
Яна олдингидек тошдан иборат, ғорга ўхшаш туннелга тушиб қолгандик.
Лекин тошли даҳлиз тезда тугади ва ўрнини ёруғ ғорга ўхшаш хонага
бўшатди.
Деразадан икки ингичка қуёш нури хонага тушиб турарди. Хона жиҳози
қадимги тахтга ўхшаган бир неча стулдан иборат эди. Хона ўртасида
кичикроқ люк бор эди. Бу люкни ҳам чиқиш учун ишлатишармикан? Хона
бўш эмасди, бир неча киши одатий суҳбат учун чақирилгандек
йиғилишганди. Йиғилганларнинг овози майин гувиллаб турар, ёзги
либосларда кийинган аёллар қуёш нури тушиб турган жойда худди
қуёшда тобланмоқчидек ястаниб ўтиришар, уларнинг танасидан таралган
ёғду қуёш нури билан кесишиб хона деворларида акс этарди. Биз кириб
борганда чиройли чеҳралар бизга ўгирилди. Кўпчилик умрбоқийлар
оддий аҳоли каби кийинишганди. Лекин биринчи бўлиб сўз олган эркак
узун либос кийиб олганди. Унинг кийими кўмирдек қора эди, елкасига
ёйилиб турган қоп-қора сочлари билан капюшонини фарқлаб бўлмасди.
― Жейн, азизам, қайтдингми? — қичқирди у завқланиб. Овози худди
куйдек ёқимли эди. У биз томонга қадам ташлаганида хатти-ҳаракатлари
нозиклиги ва ўта назокат билан гапиришидан оғзим очилиб қолди. У
менга яқинлашганда эса ҳайратим янада ошди. Унинг юзи нотабиий
чиройли чеҳраларга ўхшамасди (у биз томон ҳаракатланганда ёнидаги бир
тўда қўриқчилари ҳам бирга қадам
ташлашди). Уни чиройли деб бўлмасди. Бошқаларникига ўхшамайдиган
юз тузилиши бенуқсон эди. Худди вампирлардан мен фарқ қилганимдек, у
ҳам қавмдошларидан ажралиб турарди. Унинг териси худди пиёз
қатламидек тиниқ ва нозик эди. Қопқора сочлари эса оқ юзини янада
оппоқ қилиб кўрсатарди. Бирдан менда унинг юзига тегиниб юзи Эдвард
ёки Элисникидек юмшоқлигини ҳис қилиш истаги пайдо бўлди.
Қорачиқлари қизил рангдаги кўзларини туман қоплагандек эди. У
атрофдагиларни кўряптими, деган шубҳа уйғонди менда.
У сузгандек Жейнга яқинлашди, унинг оппоқ қоғоздан ясалгандек қўлини
олиб секингина лабини теккизди ва бир қадам ортга чекинди.
― Худди шундай, ҳукмдор, ― жилмайди Жейн. Унинг юзи фариштадек
ёришиб кетди. — Ўзингиз истагандек, уни тирик олиб келдим.
― Оҳ, Жейн, ― жавобан жилмайди у ҳам. Менга жуда кўп ёрдаминг
тегади.
У туман қоплаган кўзларини биз томонга тикди ва юзи ёришиб
жилмайди:
― Элис ҳам, Белла ҳам келибди! — деди ингичка қўлларини ишқалаб.
―Қандай бахтли тасодиф! Ажойиб!
Мен ҳамон ўзимга кела олмасдим, чунки у бизнинг исмимизни худдики
биз унинг эски қадрдонию тўсатдан учрашиб қолгандек тилга оларди.
Кейин йўлдошларимизга қараб: Феликс азизим, илтимос, бориб
биродарларимга жамоат жам бўлганини хабар бер. Ишончим комилки,
улар бу воқеага гувоҳ бўлишни исташади.